Rozdział pierwszy (cz.II)

CZĘŚĆ II - Evil always comes back.

{muzyka}

Wydawało mu się, że spada w dół. Przez wieczność leciał w dół bez dna. Aż wreszcie zderzył się z miękką powierzchnią wody. Zanurzył się po sam czubek głowy. Uderzyła w niego fala zimna. Miał wrażenie, że utknął w tafli lodu. Nie mógł się ruszyć. Chociaż wierzgał rękoma i nogami, jego ciało nie drgnęło choćby o milimetr. Dusił się z wyziębienia i braku tlenu. Nieustannie rozchylał usta, starając się nabrać tyle powietrza ile był w stanie pomieścić, ale zamiast tego jego płuca wypełniały się wodą.

Otworzył gwałtownie oczy, uświadamiając sobie, że znajduje się we własnym łóżku. Twarz go piekła i był pewny, że poczerwieniała. Czuł, jakby wbiło się w nią, co najmniej tysiąc igieł. Mokra grzywka oblepiła czoło chłopaka. Jego mózg nie potrafił zarejestrować tego, co właśnie się działo. Był środek nocy, o czym świadczyły ciemności panujące na zewnątrz. Jedyne światło stanowił jasny księżyc w nieodłącznym towarzystwie gwiazd.

Ze strachem stwierdził, że ktoś nad nim stał. Sylwetka pochyliła się, by sekundę później brutalnie zedrzeć z niego kołdrę i odrzucić ją gdzieś na bok. Kropelki wody przetoczyły się z głowy chłopaka na rozgrzaną klatkę piersiową, która unosiła się nierównomiernie.

- Wstawaj! – krzyknęła postać nad nim. To musiał być mężczyzna, na to wskazywał jego oschły ton głosu. Zdezorientowany Justin wykonał polecenie. Wyskoczył z łóżka, jakby ktoś wystrzelił go z procy. Zgarbiony i przestraszony rozglądał się na boki, aby choć w maleńkim stopniu zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. Nieznajomy złapał go stanowczo za ramię i siłą wytargał z pokoju.

Na korytarzu stał jego ojciec. Jak zawsze miał grobową minę, z której nie dało się nic wyczytać. Opierał się o ścianę ze skrzyżowanymi na torsie rękoma. Jego brązowe oczy nie wyrażały żadnych emocji, były po prostu puste. Żołądek Justin zacisnął się, bowiem nigdy wcześniej nie widział u tego człowieka takiej determinacji i zacięcia.

- Tato? – jęknął, gdy obcy mężczyzna prowadził go w stronę drzwi wyjściowych.

- Wiecie, co z nim zrobić – kiwnął głową Ivan Bieber, nawet nie patrząc na syna. Chłopak został zmuszony do zgięcia się w pół. Ktoś wykręcił mu nadgarstki. Miał wrażenie, że jest aresztowany i zaraz trafi do pudła. Przechodząc obok kuchni ujrzał matkę. Najwyraźniej nie miała siły na to patrzeć.

- Mamo! – krzyknął, patrząc na kobietę błagalnym wzrokiem. Również na niego zerknęła. Jej oczy lśniły od łez. Usta miała zaciśnięte w wąską linię. Na ten widok serce szatyna pękło na kawałeczki. Nie potrafił oglądać cierpienia w tych zawsze radosnych tęczówkach rodzicielki. – Mamo, proszę – ale ona jedynie pokręciła bezradnie głową.

Justin coś wtedy zrozumiał. To był koniec.

Już nie protestował, kiedy pod przykrywką nocy dwóch zamaskowanych mężczyzn wrzuciło go na tylne siedzenia mini Vana. Było mu już wszystko jedno.

Shailene Queen leżała na łóżku w swoim nowym pokoju na uczelni. Przed nią uzbierała się sterta magazynów i kilku książek, które powinna przestudiować na kolejne zajęcia. Postanowiła jednak, że nauka może poczekać. Przecież i tak miała przed sobą jeszcze pół dnia. Dochodziła zaledwie dziesiąta rano. Łóżko Stephanie wciąż było niepościelone, chociaż jej współlokatorka już dawno wybyła z pomieszczenia.

Szatynka wciąż nie mogła uwierzyć, że po tylu przykrych zdarzeniach zdołała wrócić do normalnego życia. Skończyła szkołę średnią i udała się na wymarzoną uczelnie w towarzystwie starych, dobrych znajomych. Niczego nieświadoma Moira wciąż harowała w firmie za dwóch, by zapewnić środki do życia swoim dzieciom. A właściwie córce, bo Wesley przecież nie żył, ale kobieta tego nie wiedziała.

Usłyszała ciche pukanie do drzwi, które momentalnie postawiło ją do pionu. Szybkim ruchem schowała czasopisma o modzie, bo nikt nie mógł się dowiedzieć, że zamiast się uczyć, woli się obijać. Podeszła do drzwi i uchyliła je lekko. W ich progu stał postawny mężczyzna o kruczoczarnych włosach i całkiem przyjemnym uśmiechu. Miał na sobie garnitur, który wyglądał na drogi. Shail zmarszczyła brwi, bowiem mogłaby przysiąc, że kiedyś go już widziała. Dopiero, kiedy wokół jego oczu pojawiły się zmarszczki, zrozumiała, że przesłuchiwał ją, gdy Moira zgłosiła zaginięcie córki.

- Witam Panno Queen – powiedział nieco zachrypłym głosem i bez pozwolenia wtargnął do środka. Shailene była tak zdezorientowana i sparaliżowana, że nawet nie zaprotestowała. A przecież nie miał prawa nachodzić ją w ciągu białego dnia. Czego on tu w ogóle szukał? – Mam do pani kilka pytań – dodał, rozglądając się po pomieszczeniu.

- Słucham – mruknęła szatynka, opierając dłonie na biodrach. Patrzyła na niego wyczekująco, gdy wyciągał coś z kieszeni spodni. Wreszcie pokazał jej niewielkie zdjęcie, na którym znajdował się nie, kto inny, a Justin. Źrenice dziewczyny rozszerzyły się automatycznie na widok twarzy chłopaka.

- Znała go pani?

- Oczywiście, że tak – prychnęła, pod nosem.

- Utrzymujecie kontakt? – zadawał kolejne pytania, oglądając dokładnie każdy szczegół niewielkiego pokoju. Czuła się, jakby brała udział w przeszukaniu.

- Nie – stwierdziła i od razu posmutniała. – Wyjechał, od tego czasu nie rozmawialiśmy. O co chodzi?

- Pan Bieber jest podejrzany w sprawie zaginięcia Connora Walsha. Poszukujemy go – wyjaśnił pośpiesznie policjant, przeczesując dłonią czarne kosmyki włosów. Shailene miała ochotę roześmiać mu się prosto w twarz. Z trudem powstrzymała spazmy śmiechu, jakie wstrząsnęły jej ciałem. Nie rozumiała, dlaczego roztrzepują tą sprawę po takim czasie. Minął rok odkąd zabiła Connora. Rok odkąd nie widziała Justina. Nie wiedziała, co się z nim dzieje, nie miała pojęcia czy wciąż żył. Pod intensywnym spojrzeniem funkcjonariusza, zaczęła się coraz bardziej stresować. Dłonie Shailene pociły się, żołądek się skurczył, a serce biło w nienaturalnym tempie.

- Przykro mi, ale nie mogę pomóc – odezwała się po chwili ciszy, z nadzieją, że Alvey Dolan nie zauważył, jak bardzo drżał jej głos. Skinął głową, bo nic więcej nie mógł wskórać. Coś mu nie pasowało do tej układanki i obiecał sobie, że będzie miał tą dziewczynę na oku. Kto wie, do czego go doprowadzi… Zatrzymał się przy drzwiach, by odwrócić się przez ramię.

- Na wypadek, gdybym miał jeszcze jakieś pytania… - zrobił znaczącą pauzę. – Proszę nie wyjeżdżać z miasta.

Świetnie, pomyślała Shail. Myślała, że takie teksty padają jedynie w beznadziejnych kryminałach do podejrzanych osób. Czy to sprawiało, że również stała się oskarżoną w tej sprawie? Potrząsnęła głową, nie chcąc dać po sobie poznać, że właśnie w jej głowie zapanował chaos. Pożegnała się grzecznie z komisarzem i usiadła na łóżku. Czuła, że zaraz zwariuje ze stresu. Nie myślała racjonalnie, gdy chwyciła telefon i wybrała numer, który wciąż znała na pamięć.

Miała tylko nadzieję, że odbierze.

{muzyka}

Rozglądał się na boki, lustrując dokładnie twarze studentów, którzy najprawdopodobniej mieli krótką przerwę w zajęciach. Ręce miał schowane głęboko w kieszeniach luźnych spodni moro, dopóki jego telefon nie wydał z siebie znajomej melodii. Wyciągnął go i przelotnie spojrzał na wyświetlacz. Kąciki ust Justina mimowolnie drgnęły i uniosły się ku górze, widząc znajome imię migające na ekranie. Tak naprawdę nigdy nie był w stanie usunąć tego numeru, chociaż próbował wiele razy. Za każdym razem, kiedy był już blisko wciśnięcia tego przeklętego guzika, który pozwoliłby na wymazanie z pamięci komórki dziewięciu cyferek, po prostu rezygnował.

- Shailene – mruknął niezwykle uwodzicielskim tonem. – Co sprawia, że sobie o mnie przypomniałaś? – nie zaprzestawał marszu. Pchnął metalowe drzwi i w przeciągu kilku sekund wbiegł po schodach na drugie piętro. Pozostało mu tylko znaleźć odpowiedni numer pokoju.

- Dzięki Bogu, że wreszcie odebrałeś – jęknęła nerwowym tonem. Chociaż nie mógł jej widzieć, czuł napięcie w jej głosie. Nie odpowiedział, jednocześnie dając dziewczynie przyzwolenie na kontynuowanie. – Skoro odebrałeś, musisz być w kraju – dodała. Wyobraził sobie jak niezdarnie przygryza wargę i wyszczerzył zęby w głupkowatym uśmieszku. Wreszcie zatrzymał się pod wyznaczonym lokalem. – Nie możesz tu wrócić, Justin. Policja cię szuka.

- W takim razie mamy problem – zaśmiał się radośnie, jakby ta informacja wpadła do jednego ucha, a wypadła drugim. Kompletnie się tym nie przejął. Shailene zdążyła wydusić z siebie jedynie ciche „Co?”. Czerpał satysfakcje z tego, co zaraz się zdarzy. Pragnął już zobaczyć jej zdziwioną minę. – Właśnie stoję pod twoimi drzwiami.

Po raz kolejny z jej ust wymsknęło się tylko krótkie „Co?”. Tym razem o wiele słabsze. Wzruszył ramionami, a oczami wyobraźni widział jak właśnie niezdarnie próbuje się ogarnąć, by powitać go w odpowiednim stanie. Usłyszał nasilające się kroki. Stała po drugiej stronie, oddzielona od niego jedynie cienką ścianą. Wahała się. Ulokowała dłoń na klamce, ale nie miała odwagi od razu otworzyć. Wokół panowała taka cisza, że bez problemu słyszał urywany oddech dziewczyny i to, jak nerwowo przełyka ślinę. W myślach policzył do trzech i tak jak się spodziewał, klamka ugięła się, a drzwi lekko rozchyliły.

Wzajemnie mierzyli się wzrokiem, jakby to był ostatni moment w ich życiu, kiedy mogą to robić. Shailene stała przed nim jedynie w trochę za dużej koszuli w kratę, która sięgała do jej ud. Spodenek w ogóle nie było widać, przez co mógł podziwiać zgrabne nogi towarzyszki. Kosmyk włosów zaczesała za ucho, dzięki czemu na widoku miała całą twarz. Jasno niebieskie oczy przypominały niewzburzony ocean, a na ustach malował się nieśmiały uśmiech. Widział iskierki radości w tęczówkach Shail, chociaż próbowała za wszelką cenę to zamaskować. Była zbyt zszokowana by coś z siebie wydusić, a mimo to jej wargi rozchyliły się lekko.

Zamrugała gwałtownie, bowiem miała wrażenie, że to sen. Nie docierało do niej, że Justin naprawdę znajdował się obok. Czuła zapach jego perfum, za którym tak bardzo tęskniła, a wciąż to wszystko wydawało się tak odległe. Obiegła go pospiesznie wzrokiem. Nabrał więcej mięśni, chyba urósł, a jego szczękę zdobił lekki zarost. Włosy stały się nieco dłuższe i delikatnie opadały na jego czoło. Nie miały już barwy miodu. Były w odcieniu jasnego blond, dzięki czemu wyglądał młodziej niż zawsze. Brązowe tęczówki jednak wciąż hipnotyzowały równie mocno, co za pierwszym razem, kiedy się z nimi zetknęła. Miała ochotę utonąć w ich głębi. Tego dnia postawił na białą koszulkę w serek, luźne spodnie moro i buty za kostkę. Kolczyki lśniły w uszach Justina, a z szyi zwisały dwa nieśmiertelniki.

- Nie wpuścisz mnie do środka? – spytał, kręcąc głową z rozbawienia. Naprawdę miło było ją zobaczyć. Nie odzywając się, odsunęła się, by nie zagradzać mu więcej drogi. Zatrzymał się w połowie pomieszczenia i ponownie wbił w nią palące spojrzenie. Nie wytrzymała, coś niespodziewanie w niej pękło. Niemal biegiem ruszyła do niego, aby wpaść w jego silne ramiona. Wydawałoby się, że właśnie na to czekał, bowiem od razu przycisnął drobne ciało szatynki do swojej klatki piersiowej.

- Tak bardzo się cieszę, że wróciłeś – szepnęła wprost do jego ucha, równocześnie opierając czoło o bark chłopaka. Zarzuciła mu ręce na szyję, by mieć łatwiejszy dostęp do jasnych kosmyków włosów Justina. Zakręciła kilka z nich na palcach, po czym dodała, chichocząc: - Podobają mi się twoje nowe włosy.

W odpowiedzi usłyszała przyjemny śmiech Biebera. Ten dźwięk był niczym ulubiona piosenka. Mogła słuchać jej bez końca, a i tak się nie znudzi. Justin złapał podbródek Shail, zmuszając ją by na niego spojrzała. Jego tęczówki żarzyły się tajemniczym światłem.

- Też za tobą tęskniłem – kompletnie zignorował komplement, jakim go obdarowała. Tymi słowami wywołał nagłe palpitacje serca u szatynki. W ułamku sekundy uderzyła w nią fala gorąca. Justin przeniósł swoją dłoń na dół jej pleców, wywołując dreszcze na ciele Shailene. Z fascynacją podziwiał to, co działo się z ciałem dziewczyny, pod wpływem jego dotyku. Aż wreszcie nachylił się nad nią i brutalnie wpił w jej usta. Brakowało mu tego. Myślał o tym, odkąd ją zobaczył w progu drzwi.

Całkowicie się mu oddała. Ścisnął pośladki Queen, tym samym unosząc ją do góry. A ona w odpowiedzi oplątała nogi wokół jego bioder. Ciepłe wargi farbowanego blondyna zjechały na szyję dziewczyny. Zaczął ją delikatnie przygryzać, a następnie ssać, przez co pozostawiał po sobie mokre, różowe ślady. Odchyliła głowę, chcąc dać mu lepszy dostęp. Przeszedł z nią wzdłuż całego pomieszczenia, aż wreszcie dotarł do najbliższej ściany. Uderzyła o nią plecami, powodując, że półki z impetem upadły na ziemię. Justin tylko wzruszył ramionami. Nic nie mogło im przeszkodzić.

Obrócił się i delikatnie ułożył dziewczynę na miękkim materacu. Od razu rozchylił jej kolana i znalazł się między nimi. Opierał dłonie po obu stronach głowy Shailene, nie zaprzestając pocałunków. Miała wrażenie, że zaraz zwariuje. Nigdy wcześniej nie czuła czegoś takiego, chociaż jak dotąd umawiała się już z kilkoma chłopakami. Korzystając z chwili przerwy Justin złapał za krańce swojej koszulki i jednym, zwinnym ruchem ściągnął ją przez głowę, by później odrzucić na bok. Łatwość, z jaką to wszystko robił imponowała jej, ale zarazem niepokoiła. Przez moment przyglądała się jego tatuażom, aż wreszcie nie wytrzymała i ulokowała małe dłonie na jego gołej klatce piersiowej.

W końcu chłopak zrobił coś, przez co oddech Shailene na chwilę się zatrzymał. Bez słowa złapał za jej koszulę, rozdzierając ją na pół. Guziki roztrysnęły się po całym pokoju, a on tylko zdołał rzec przez śmiech:

- To już nie będzie ci potrzebne.

***

Wracam do was z drugą częścią, chociaż nie robię tego z tak wielką chęcią jak zawsze. Minęły ponad dwa tygodnie, a zainteresowanie Opiekunem strasznie spadło. Nawet nie wiecie jak mi przykro. Ale cóż, nie mogę was zmusić do komentowania :))

P.S Opiekun jednak będzie miał tylko 2 części, bo nie mam chęci pisać dalej tej historii :(

W ten weekend powinnam ruszyć z nowym fanfiction na wattpadzie. Jeśli jesteście zainteresowani, zapraszam do obserwowania MOJEGO KONTA. Historia będzie trochę psycho i powiem wam szczerze, że jak dotąd nigdy tak dobrze mi się nie pisało! Mam nadzieję, że zaczniecie to czytać! :)