Rozdział siedemnasty

{muzyka}

Wewnątrz cały trząsł się ze złości. Był więcej, niż wściekły. Adrenalina buzowała w żyłach Justina z taką siłą, jakby za chwilę miała rozerwać je na strzępy. Szczękę zacisnął tak mocno, że aż rozbolały go zęby. Mięśnie twarzy napięły się, niczym struny w gitarze. Gdy Tyler w skrócie opowiedział mu o wszystkim, prawie się w nim zagotowało. Pragnął coś rozwalić, by dać ujście negatywnym emocjom. Nie mógł uwierzyć, że Shailene zachowała się tak lekkomyślnie i sama pojechała do szpitala psychiatrycznego.

Maszerował przed siebie żwawym i ciężkim krokiem. Podeszwy jego butów ślizgały się na miękkim podłożu. Dotarł pod główne wejście, gdzie znajdował się ochroniarz. Był średniego wzrostu i wyglądał dość śmiesznie. Justin przez moment miał ochotę się roześmiać, jednak stłumił śmiech. Dziwił się, że w dzisiejszych czasach do ochrony zatrudniają podstarzałych, otyłych mężczyzn, którzy i tak nie zdołają nikogo złapać, bo wolą zajadać się pączkami. Dostrzegłszy nadchodzącego młodzieńca, funkcjonariusz wyprostował się i odkaszlnął znacząco. Justin niechętnie zlustrował go wzrokiem od stóp do głów. Krótko ścięte brązowe włosy, fałdka tłuszczu z tyłu głowy i na brzuchu, duży nos i głupkowate spojrzenie. Czarna kurtka z logiem firmy, w której pracował wydawała się za ciasna.

- Przykro mi, ale nikt nie może opuścić szpitala oraz wejść do środka - powiedział, wywracając oczy gdzieś na bok, jakby obawiał się konfrontacji z szatynem. Wypiął dumnie klatkę piersiową i uśmiechnął się triumfalnie. Najwyraźniej myślał, że wygrał, a Justin po prostu odpuści. Jaka szkoda, że tak naprawdę nie zdawał sobie sprawy, do czego szatyn jest zdolny, by dostać to, czego chciał.

- Cóż, nie dbam o to - prychnął, jednocześnie wzruszając ramionami.

Ochroniarz spojrzał na niego i zmarszczył brwi ze zdziwienia. Justin bez ostrzeżenia chwycił grubą rękę mężczyzny, wykręcił ją i pociągnął w dół. Nacisnął kolanem jego łokieć, powodując, że przed nim klęknął. Zrobił to jednak łagodnie, nie za boleśnie. Ofiara zrozumiała, kto tu rządził. Tym razem Justin uśmiechnął się szeroko, podczas gdy twarz funkcjonariusza się skrzywiła.

Odepchnął go na bok i w końcu wszedł do środka. Pielęgniarze przelatywali mu przed oczami, krzycząc niezrozumiałe rzeczy. Jeden z pokoi stał otwarty i domyślał się, że właśnie tam matka Fishera postanowiła ze sobą skończyć. Tyler opierał się o ścianę, lustrując wszystko obojętnym spojrzeniem. Shailene natomiast siedziała obok niego. Była lekko pochylona, łokcie opierała na kolanach, a twarz skryła w dłoniach. Justin doskonale rozumiał, że musiała być roztrzęsiona widokiem martwej kobiety. Nadal pamiętał pierwszy raz, gdy ujrzał ludzkie zwłoki, podczas misji. Miał ochotę zwymiotować, a przecież był facetem. Co więc czuła osiemnastoletnia, niewinna dziewczyna?

Stał jak słup soli i uważnie przyglądał się Shail, zastanawiając się jak bardzo te wydarzenia wpłynęły na jej psychikę. Jeszcze parę dni temu była zwykłą nastolatką, pozbawioną problemów. Niespodziewanie jej życie wywróciło się do góry nogami. Została wplątana w intrygi, była zmuszona do oglądania okropnych rzeczy. Justin poczuł się, jakby drut kolczasty owinął się wokół jego serca. To nie było sprawiedliwe. W jego umyśle pojawiła się jedna myśl. Winny. Przecież pozwolił na to wszystko. Pragnął zwrócić Shailene Queen normalność, bo nie zasługiwała na to, co ją spotkało.

W końcu uniosła głowę, a ich spojrzenia się skrzyżowały. Bez namysłu podniosła się, a nogi same wyrwały się w kierunku Justina. Wpadła w jego ramiona, zarzucając ręce na szyję szatyna. Stanęła na palcach, by schować głowę w zagłębieniu szyi Biebera. Napawała się mocnym aromatem perfum chłopaka. Z początku był tak zszokowany, że nie potrafił drgnąć. Po chwili jednak stanowczo objął dziewczynę wokół talii. Nie wiedział jak długo trwali w takim stanie. Dawał jej poczucie bezpieczeństwa, od razu się uspokoiła.

- Idź do auta - szepnął we włosy Shailene, delikatnie muskając je ciepłymi wargami. Odsunęła się od niego, zajrzała mu w brązowe tęczówki i skinęła głową. Bez słowa ruszyła przed siebie, a Tyler zaraz za nią. Kiedy mijał Justina posłał mu długie, mordercze spojrzenie. Oczywiście, że był zazdrosny. Odkąd Bieber pojawił się w mieście, miał konkurenta w drodze do serca Shailene. Co gorsza, Harris zdawał sobie sprawę, że gdyby miała wybierać, mimo wszystko postawiłaby na tego palanta, chociaż ledwo go znała.

Wzrok Justina spoczął na rudowłosej pielęgniarce, stojącej pod ścianą. Jej obojętne tęczówki błądziły po całym pomieszczeniu, próbując rozstrzygnąć, co tu się stało. Podszedł do niej, upewniwszy się, że nikt się im nie przygląda. Musiał załatwić to po swojemu.

- Kiedy przyjedzie policja, powiesz, że nikogo tu nie było - mruknął posępnie, patrząc na nią z kamiennym wyrazem twarzy. Spojrzała na niego leniwie z wyższością, nie przestając mlaskać, gdy żuła gumę. Już otwierała usta, aby roześmiać się głośno, lecz chłopak nie pozwolił na to.  - Nie było tu mnie, tej dziewczyny i chłopaka. Kobieta popełniła samobójstwo tylko, dlatego, że zostawiliście ją samą w izolatce - mówił spokojnym tonem, którym terapeuta zazwyczaj zwraca się do pacjenta.

- Niby dlaczego mam to powiedzieć? - spytała, lecz zrobiła to bez entuzjazmu.

- Jeśli powiesz prawdę, policja będzie zbierać ze ścian twoją roztrzaskaną czaszkę – zaśmiał się, kręcąc głową. Sekundę później ponownie spoważniał. Jej reakcja była dokładnie taka, jakiej mógł się spodziewać. Rudowłosa momentalnie pobladła, a w tęczówkach zalśnił paraliżujący strach. - Cieszę się, że się zrozumieliśmy - dodał i na odchodne poklepał zszokowaną pielęgniarkę po ramieniu, by dodać kobiecie otuchy.

Droga mijała im w ciszy. Shailene od razu zauważyła wściekłość w brązowych tęczówkach Justina, dlatego dziwiła się, że milczał. Całą swoją uwagę skupił na drodze, która rozprzestrzeniała się przed przednią szybą. Szczękę zaciskał mocno, powodując, że drgała. Robił wszystko, aby na nią nie spojrzeć i Shail doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Czuła się potwornie. Musiała oglądać śmierć niewinnej kobiety. Wyrzuty sumienia brały nad nią górę. Czy to ona zawiniła? Próbowała wmówić sobie, że to i tak by się stało, że pojawiła się w szpitalu o nieodpowiednim czasie.

Spuściła wzrok i wlepiła go w swoje nadal drżące ręce. Miała na sobie zaschniętą krew. Myślała tylko o tym, aby nie zwymiotować przed siebie. Wiedziała jak bardzo Justin kochał to auto i zdawała sobie sprawę, jakie konsekwencje musiałaby ponieść za zniszczenie go. Cisza stała się nie do wytrzymania, słyszała nawet swój własny oddech. Nie mogła dłużej wytrzymać milczenia. Chyba wolałaby, żeby Justin zaczął na nią krzyczeć.

- Dlaczego nic nie mówisz? - spytała w końcu. Przechyliła lekko głowę, by mieć lepszy widok na towarzysza. Przez ułamek sekundy była pewna, że Justin dalej będzie brnął w zaparte i nie odpowie jej. Obserwowała dokładnie jak mięśnie na jego twarzy powoli zelżały. Spojrzał na nią krótko, ale niesamowicie intensywnie. Klatka piersiowa chłopaka uniosła się, by później opaść gwałtownie. Shailene zdawała sobie sprawę, co to oznaczało. Justin wybuchnie za trzy, dwa, jeden…

- Co to był w ogóle za beznadziejny pomysł? - rzucił oschle, zaciskając mocniej palce na kierownicy. - Shailene, naprawdę myślałem, że jesteś mądrzejsza, a przede wszystkim rozważniejsza - kontynuował na jednym tchu, niemal poczerwieniał na twarzy. Żyły na jego skroniach i szyi wyostrzyły się. Wpadł w trans. - Zastanawiałaś się, chociaż co by się stało, gdybym nie przyjechał? Gdyby policja pojawiła się wcześniej? Byłabyś główną podejrzaną, rozumiesz? - przekręcił głowę, by posłać dziewczynie spojrzenie szerokich źrenic. Potrząsnęła energicznie głową, co skomentował długim westchnięciem. - Widzisz, dlatego nic nie mówiłem. Nie chcę na ciebie krzyczeć, ale w takich wypadkach to konieczne - wywrócił oczami, robiąc pauzę. - Boże, gdybym tylko mógł cię jakoś ukarać...

Ostatnie słowa były nieprzemyślane, wyrzucił je z siebie przez czysty przypadek. Nie zdążył ugryźć się w język. Dopiero, kiedy je wypowiedział, zrozumiał jak dwuznacznie zabrzmiały. Shailene wybuchła śmiechem, tym samym rozluźniając napiętą atmosferę. Na policzkach Justina momentalnie pojawiły się rumieńce, co rzadko można było zaobserwować. Już otwierał usta, aby się wytłumaczyć, lecz przerwał mu dźwięk dzwonka. Shailene automatycznie sięgnęła do torby, wyciągnęła telefon i bez namysłu odebrała.

- Moja matka nie żyje… Przez ciebie, suko – usłyszała zdeformowany, aczkolwiek męski głos. Wzdłuż jej kręgosłupa przebiegły dreszcze. Wiedziała, że to On. Jej brat. Jack Fisher. Cała drżała z nadmiaru emocji. Sparaliżowało ją. Nie mogła poruszyć żadną częścią ciała. Czuła, że Justin patrzy na nią wyczekująco. - Przestań o mnie wypytywać. Jack już nie istnieje. Kiedy nadejdzie czas, spotkamy się siostrzyczko.

Zerknęła na Justina błagająco, niemal od razu zrozumiał, o co chodziło. Jedną ręką wciąż trzymał kierownicę, a drugą próbował wyrwać telefon z drżącej dłoni Shailene.

- Justin ma coś, co należy do mnie - mruknął jej brat. Bieber znajdował się na tyle blisko, że zdołał to usłyszeć. I wtedy zrozumiał. Przypomniał sobie wizytę w motelu i to jak znalazł na ziemi wisiorek. Nieprzypadkowy. Należał do Jacka. Jak mógł to przeoczyć? Wreszcie udało mu się zabrać telefon towarzyszce.

- Spotkajmy się, Destro. Koniec gierek. Ja i ty - warknął.

Odpowiedział mu dźwięk przerwanego połączenia. Tak jak się spodziewał. Destro był zwykłym tchórzem. Robił wszystko z bezpiecznej odległości, nie brudząc sobie rąk.

Niespodziewanie w samochodzie rozległ się dźwięk, informujący o nowej wiadomości. Justin otworzył ją pośpiesznie i odczytał. Nie mógł uwierzyć, ale Destro się zgodził.

Wpadł do domu, niczym burza. Nie zwracał uwagi na cokolwiek. Na oślep kierował się do starego pokoju Wesleya, w którym mieszkał od kilku tygodni. Wszedł do środka i od razu zaczął wysypywać zawartość szafek w poszukiwaniu jednej rzeczy. Przyglądał się dokładnie ubraniom, przeszukiwał ich kieszenie i odrzucał na bok, gdy okazywały się zbędne. W końcu w ręce Justina wpadła odpowiednia bluza. Miał ją na sobie jakiś czas temu, kiedy pojawił się pod motelem Destro. Pośpiesznie wsadził dłoń w kieszeń i odetchnął z ulgą, gdy poczuł coś metalowego. Wyciągnął znaleziony skarb i przyjrzał mu się dokładnie. Srebrny łańcuszek z zawieszką.

- Widzisz? - niemal krzyknął, odwracając się w kierunku Shailene. Kompletnie o niej zapomniał, podczas gdy ona przyglądała się jego poczynaniom ze zdziwieniem. Miała wrażenie, że zwariował. Nigdy wcześniej nie zachowywał się tak dziwnie. - Jak mogłem nie domyślić się, że ten cholerny wisiorek ma coś wspólnego z tym gnojem - warknął i jednocześnie zacisnął biżuterię w dłoni tak mocno, że aż poczuł jak metal wbija się mu w skórę.

Shailene zbliżyła się do chłopaka, który zdążył usiąść na łóżku i bez celu gapił się przed siebie. Przyjrzała się naszyjnikowi i aż zamarła. Znała go doskonale. Momentalnie zaczęła wyciągać spod bluzy wisiorek, by móc na niego spojrzeć. Był identyczny, w ogóle się nie różniły. Gdyby ktoś je podmienił, nawet by się nie zorientowała. Z wrażenia rozdziawiła usta, równocześnie próbując przekazać tę wiadomość Justinowi.

- Mam taki sam - mruknęła posępnie. Sama nie wiedziała, czy zdołał to usłyszeć. Gwałtownie przekręcił głowę w stronę towarzyszki i dokładnie zlustrował biżuterię, zdobiącą jej smukłą szyję. Złapał w dłonie naszyjnik i przyciągnął dziewczynę bliżej siebie.

- Co? - zdołał z siebie wydusić.

- Dostałam go od ojca. Wes też taki miał - dodała po chwili.

Justin nie odpowiedział, oparł łokcie na kolanach i spuścił wzrok. Coś go gryzło. Nie potrafił uporać się z natłokiem myśli. Cała ta sytuacja zaczynała go przerastać. Miał tylko nadzieję, że za parę dni wszystko się skończy i będzie mógł wrócić do poprzedniego życia. Ale czy naprawdę chciał wracać? Przecież nie miał, do czego. Cała rodzina totalnie go olała. Miał tylko Wesleya, a teraz stracił nawet jego. Była jeszcze kwestia Shailene. Justin coraz częściej przyłapywał się na tym, że myślał o niej w sposób, który powinien unikać jak ognia. To tylko młodsza siostra twojego przyjaciela, powtarzał. Męski instynkt jednak miał własne zdanie. Ciało Justina pożądało szatynki, a umysł pragnął ją lepiej poznać. Chyba zwariował, ale faktycznie mu się podobała. Chociaż wkurzała go bezustannie, miała wredny charakter, ale w połączeniu z pięknymi tęczówkami, zadbanymi włosami i zniewalającym uśmiechem stanowiła ideał.

- Zamierzasz to zrobić? - usłyszał głos, który próbował przebić się przez chmurę niepoukładanych myśli. Otrząsnął się i wyprostował. Spojrzał na Shail poważnie, jak nigdy wcześniej, po czym skinął głową na potwierdzenie jej pytania. - Proszę ci, nie rób tego. Wiesz, że to tylko kolejna pułapka tego psychopaty - jęknęła i odruchowo złapała rękę Justina. Między nimi niemal przebiegł prąd. Zastanawiała się czy również to poczuł. Zerknął najpierw na ich splecione ręce, a potem na jej nieco wystraszoną twarz. Przeraził się tego, co działo się z jego ciałem. Serce stanęło na chwilę, by później przyśpieszyć. Nie potrafił rozszyfrować własnych uczuć i to wkurzało go najbardziej. Wyrwał rękę z uścisku Shailene i wstał, nerwowo kręcąc się po pokoju. Wolał zakończyć to teraz, niż później żałować.

- I tak to zrobię - wzruszył ramionami, jak gdyby nigdy nic. - To moja wojna, Shailene. Muszę ją wygrać – mówił z przekonaniem. Był szczery. Od samego początku zmierzał tylko ku wygranej. Przegrana w ogóle nie wchodziła w grę. Zamierzał pomścić przyjaciela, tak jak należało. Dorwie Destro i rozprawi się z nim raz na zawsze. Sprawi, że ten gnój będzie wolał wybrać śmierć, bo wszystko będzie lepsze, niż życie w takim cierpieniu, jakie Justin zamierzał mu zadać. Na tę myśl uśmiechnął się triumfalnie.

- Pamiętaj, że też jestem jej częścią.

Po tych słowach wstała i wyszła, zostawiając za sobą odgłos zatrzaskiwanych drzwi.

~*~

Dodaję rozdział bo wiele z was na niego liczyło! 

Mały spojler: w następnym rozdziale poznamy Destro, więc czekajcie! 

Proszę was o komentarze. To naprawdę motywuję, a ostatnio mam mega blokadę. Przełamcie ją proszę hahah 

OGLĄDAJCIE ZWIASTUN!