Rozdział osiemnasty

CZYTASZ, PROSZĘ SKOMENTUJ 

W ciszy przyglądał się chłopakowi w średnim wzroście. Jego włosy barwą przypominały płynny karmel i chociaż zaczesał je do góry, pozostawały w kompletnym nieładzie. Brązowe tęczówki lśniły zadowoleniem. Kąciki ust drgnęły, by sekundę później uformować się w delikatny uśmiech. Dwa kolczyki w uszach i zegarek na nadgarstku mieniły się srebrem. Biała koszula leżała na nim idealnie. Dla lepszego efektu wsadził ją w dżinsy i podwinął rękawy. Patrzył uważnie na własne odbicie i pomyślał, że wygląda całkiem nieźle. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby nie czarny krawat, z którym męczył się od dobrych paru minut.

Nieoczekiwanie drzwi pokoju otworzyły się z hukiem. W lustrze zauważył zbliżająca się sylwetkę Shailene. Wyglądała na zdenerwowaną, wyczytał to z jej ruchów. Poruszała się gwałtownie, kręciła po pokoju. Mimochodem zlustrował ją wzrokiem, nie przestając walczyć z krawatem. Miała na sobie sięgającą kolan czerwoną sukienkę, która stopniowo rozszerzała się ku dołowi. Czarne, lśniące szpilki dodatkowo podkreślały szczupłe, zgrabne nogi. Justin odruchowo oblizał spierzchnięte wargi.

- To będą najgorsze urodziny w moim życiu - jęknęła, siadając na łóżku, jednak po chwili coś jej nie pasowało i ponownie wstała.

- Co? Dlaczego? - spytał zdziwiony, kompletnie nie rozumiejąc, co może chodzić po głowie Shailene.

- Wesley zawsze przyjeżdżał. Zawsze - odpowiedziała, akcentując ostatnie słowo. - Teraz go nie będzie. Już nigdy nie przyjedzie - dodała smutnym głosem. Stanęła naprzeciw niego. Żal i ból mieniły się w jej dużych szaroniebieskich oczach. Uśmiechnęła się nikle, chociaż ten gest bardziej przypominał grymas. Bez słowa odrzuciła na bok ręce towarzysza i kręcąc głową z rozbawienia, poprawnie zawiązała krawat.

- Daj spokój, nie może być aż tak źle - mruknął. Za wszelką cenę chciał ją pocieszyć, ale nie do końca wiedział jak powinien to zrobić. Shailene miała prawo się smucić. To były jej dziewiętnaste urodziny. Pierwsze, które spędzi bez brata. Pierwsze, które spędzi wiedząc, że już nigdy go nie zobaczy. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej rozumiał, jak okropnie musiała się czuć. Złapał ją za ramiona i spojrzał głęboko w jej tęczówki, niemal przeszywając ją na wylot. Zauważył, jak na odkrytej skórze dziewczyny pojawia się gęsia skórka. - Teraz masz przecież mnie. To prawie to samo - zaśmiał się, rozkładając ręce na bok, jakby prezentował się bogatemu kupcowi. Problem tkwił w tym, że tak naprawdę to nie było prawie to samo. Justin nie był jej bratem, nie łączyły ich żadne więzy krwi. Shail nie mogła nic poradzić na to, że czuła motylki w brzuchu, kiedy Justin obdarowywał ją uśmiechem.

- Wiesz, że nie musisz tego robić? - spytała o wiele smutniejszym tonem. Ponownie złapała za krawat chłopaka i pociągnęła go lekko, przez co zbliżył się do niej o parę centymetrów. Mało brakowało, a zderzyliby się nosami.

- Shailene, rozmawialiśmy o tym - westchnął ciężko. Naprawdę trudno było jej cokolwiek przetłumaczyć. Ostatnim razem, kiedy zaczęli ten temat, pokłócili się. Nie chciał powtarzać tego błędu. Przecież powinna się cieszyć. Za kilka godzin cały ten koszmar się skończy i będzie mogła wrócić do normalnego życia. Jak gdyby nigdy nic. Ale czy to w ogóle było możliwe? Już zawsze w jej pamięci będą przewijać się tragiczne wydarzenia, w których musiała brać udział. - Nawet nie zauważysz, że mnie nie ma - kontynuował.

Stali tak blisko, że bez problemu czuł na swojej twarzy ciepły oddech Shail, a zapach jej mocnych perfum uderzał o jego nozdrza. Znał tylko jeden sposób na pocieszenie dziewczyny i jednocześnie pozwolenie jej na zapomnienie o wszystkich złych rzeczach, jakie ją ostatnio spotkały.

- Czas na mój prezent! - nie dopuszczając jej do słowa, zakrył oczy Shailene swoją dłonią. W myślach policzył do trzech. Potem kompletnie oddał się swoim męskim instynktom. Stanowczo popchnął ją na najbliższą ścianę i przylgnął do niej ciałem. Była kompletnie zdezorientowana, ale jednocześnie czuła podniecenie. Rozumiała, do czego to wszystko zmierza. Oddech Justina niemal przenikał przez jej skórę i powodował, że drżała. Nachylił się nad nią i przygryzając płatek ucha, szepnął:

- Wszystkiego najlepszego - po tych słowach odnalazł jej usta i wpił się w nie stanowczo, zachłannie. Jakby przez ten pocałunek miał coś wygrać; jakby miał to być ostatni pocałunek w życiu Justina. Nie chciał przestawać, choć wiedział, że nie powinien tego robić. Było mu tak dobrze, że mógłby trwać w tej chwili przez całą wieczność. Shailene wplątała palce w bujne włosy chłopaka, ciągnąc za ich końce. Wbrew zdrowemu rozsądkowi oddawała muśnięcia z taką łakomością, jakby cały świat od tego zależał. Sprawił, że potrafiła myśleć tylko o nim. Osiągnął swój cel. Tylko, dlaczego on też mógł myśleć wyłącznie o niej?

Jej paznokcie delikatne drapały kark Justina, zostawiając po sobie czerwone ślady. Niemal miażdżył nabrzmiałe usta Shailene swoimi. Nagle cofnął się gwałtownie. Nawet nie zdążyła zaprotestować. Przejechał koniuszkiem języka po swojej dolnej wardze. Oddychał głośno, prawie dysząc. Ciężko było mu to przerwać. Gdyby tylko mógł, rzuciłby ją na łóżko, a potem… Skarcił się w duchu za takie absurdalne myśli. Nic nie zmieniało faktu, że Shailene była młodszą siostrą Wesleya. A Justin złożył mu obietnicę, którą zamierzał dotrzymać. Z resztą nigdy nie złamał danego słowa. Poza tym liczyło się tylko to, aby wreszcie pozbyć się Destro, Jacka czy jak mu tam było. Raz na zawsze.

- Wrócę. Obiecuję - szepnął, a sekundę później zniknął z zasięgu jej wzroku.

{muzyka}

Wszyscy zaproszeni goście bawili się wyśmienicie. Wszyscy z wyjątkiem siedzącej w kącie Shailene. A przecież powinna świętować i choć na chwilę zapomnieć o śmierci Wesleya, nowym psychopatycznym bracie i Justinie, który po raz kolejny namieszał jej w głowie. Dziewiętnaste urodziny ma się tylko raz w życiu – pomyślała. To jednak wcale nie pomogło. Wciąż mogła myśleć tylko o samobójczej misji, w jaką wplątał się Justin. Sama już nie wiedziała czy był na tyle głupi, a może odważny. Między tymi dwiema cechami pojawiła się cieniutka granica.

Obserwowała gości z bezpiecznej odległości i kiedy było trzeba uśmiechała się sztucznie. Musiała grać, stwarzać pozory, że wszystko jest w porządku. A przecież wcale nie było. Całe życie Shailene legło w gruzach, w momencie, gdy w drzwiach jej mieszkania pojawił się nieznajomy, przystojny chłopak. Z początku wydawałoby się, że nic się nie zmieniło. Justin miał zamieszkać u nich na jakiś czas, a potem zniknąć. Gdyby ktoś opowiedział jej późniejsze wydarzenia, nigdy by nie uwierzyła. Ba, nawet roześmiałaby mu się w twarz. Przedtem uważała, że takie rzeczy dzieją się tylko w tandetnych filmach akcji. A teraz? Miała własnego prześladowcę, w dodatku był nim przyrodni brat.

Przez moment zastanawiała się nad tym, jak mógł wyglądać Jack Fisher. Był podobny do niej, Wesleya czy ojca? Miał włosy w odcieniu blond, czerni lub brązu? Próbowała wyobrazić sobie kolor jego oczu. Prawdopodobnie były brązowe po Wesleyu i tacie. Przynajmniej tak jej się wydawało. Westchnęła. Od tych rozważań rozbolała ją głową.

Rozejrzała się dookoła. Mnóstwo ludzi krzątało się po ogromnym salonie państwa Queen. Większość gości ubrała się, co najmniej tak, jakby przybyli na bal. Moira rozmawiała z każdym po kolei, przy okazji częstując ich pysznymi przystawkami i drogim szampanem. W oddali mignęła jej burza blond loków. Stephanie najprawdopodobniej przepychała się, szukając swojej dzisiejszej ofiary, czyli dość przystojnego, nadzianego chłopaka, który kiedyś mógłby zostać jej mężem. Shailene nie zdziwiła się, dostrzegłszy przy barze z alkoholem uradowanego Tylera w towarzystwie Connora. Obaj popijali trunki z kryształowych szklanek, śmiali się i obgadywali eleganckich odwiedzających. Już na pierwszy rzut oka kompletnie nie pasowali do tego obrazka. Byli po prostu sobą, nikogo nie udawali. W przeciwieństwie do całej reszty. Brakowało tylko Justina. On, jako jedyny zrozumiałby Shail. Poczuła zawód. Ale dlaczego zrobiło jej się smutno z powodu Justina Biebera?

Została zmuszona do wstania. Moira przywołała ją na sam środek pomieszczenia. Shailene wiedziała, do czego to zmierza. Matka chciała, aby wygłosiła przy wszystkich jakąś tandetną przemowę. Nawet jej nie przygotowała. Nienawidziła tego. Stanie, uśmiechanie i dziękowanie tym wszystkim fałszywym osobom, po prostu ją obrzydzało. Nie miała najmniejszej ochoty brać w tym udziału, ale od niechcenia zatrzymała się obok rodzicielki.

- Wznieśmy proszę toast za moją wspaniałą córkę – odezwała się jasnowłosa kobieta z szerokim uśmiechem na twarzy. Uniosła kieliszek do połowy wypełniony szampanem, a po chwili zawtórowało jej całe towarzystwo. Shail wysiliła się na nikły uśmiech. Obserwowała każdego i nie mogła uwierzyć, jak bardzo zakłamani byli. Dlaczego wcześniej tego nie zauważyła? – Myślę, że Wesley również życzy ci wszystkiego najlepszego – szepnęła Moira na ucho Shail, jednocześnie obejmując ją ramieniem. To było zdecydowanie za wiele.

Shailene czuła jak płacz ściskał ją w gardle, aż myślała, że ją udusi. Bez słowa wycofała się i ruszyła ku wyjściu. Potrzebowała świeżego powietrza, by spokojnie pomyśleć. Zżerały ją wyrzuty sumienia, ponieważ musiała okłamywać mamę. Z drugiej strony rozumiała, że informacja o śmieci syna kompletnie by ja załamała. W tej rodzinie było już zdecydowanie zbyt wiele przygnębiających wieści oraz pogrzebów.

Otworzyła szeroko drzwi i odetchnęła z ulgą, gdy chłodny wiatr uderzył o jej skórę. Była pewna, że jej twarz stała się czerwona od nadmiaru wrażeń. Usiadła na schodkach i oparła czoło na kolanach. Klatka piersiowa dziewczyny unosiła się i opadała gwałtownie. Zaczęła rozmasowywać obolałe skronie. Wiedziała, że wszyscy pewnie zastanawiają się gdzie jest. Przecież wybiegła bez słowa. A może nawet się nie przejęli? Mogłaby się założyć, że przyszli tutaj tylko po to, aby pokazać nowe ubrania i to ile mieli pieniędzy. Pomijając dwie, może trzy osoby, cała reszta pragnęła tylko udowodnić, że jest lepsza od innych. Nikomu tak naprawdę nie zależało na Shailene. Ona sama przestała dbać o siebie.

Niespodziewanie jej myśli znów powędrowały ku osobie Justina. Coś ścisnęło ją w żołądku, czuła niepokój. Bała się, bo od kilku godzin nie dawał znaku życia. W głowie Shail krążyły same czarne scenariusze. Nie mogła wybaczyć sobie, że puściła go samego. Jeśli coś mu się stanie, chyba umrze. Potrzebowała go w tej chwili, a jego akurat zabrakło. Nagle roześmiała się głośno, bo nigdy wcześniej nie pomyślałaby, że ten chłopak będzie coś dla niej znaczyć. Przecież chciała się go pozbyć. A zamiast tego zaczęła z nim flirtować. Jak bardzo zwariowała?

Usłyszała skrzypnięcie drzwi. Nawet się nie odwracała, ponieważ była pewna, że to Moira wreszcie zainteresowała się zniknięciem córki. Zdziwiła się, kiedy do jej nozdrzy wdarł się mocny zapach męskich perfum. Chwilę później poczuła powiew wiatru. Przechyliła głowę na bok i ujrzała niedaleko Connora. Bez słowa zajął miejsce obok dziewczyny, w ciszy wpatrując się w przestrzeń. Walsh był chyba ostatnią osobą, której mogła się spodziewać. Nie mieli dobrego kontaktu. Spotykali się na mieście, zamienili kilka słów, ale Connor był kolegą Tylera, nie jej. Wzruszyła ramionami, postanawiając kompletnie zignorować jego obecność.

- Całkiem spoko impreza, ale jak dla mnie – zaczął i po raz pierwszy postanowił na nią spojrzeć. Jak zawsze jego szczękę zdobił ciemny zarost, a grzywka opadała na czoło. Wyglądał na roztrzęsionego, albo takie sprawiał wrażenie. – Zbyt elegancka.

- Wiem coś o tym – mruknęła.

- Mam coś dla ciebie! – powiedział z entuzjazmem i zaczął szukać czegoś po kieszeniach. Najpierw sprawdził spodnie, a potem bluzę, aż wreszcie wyciągnął małe pudełeczko. Shail zmarszczyła brwi ze zdziwienia. Connor Walsh zamierzał dać je prezent? W życiu by się tego nie spodziewała. Podrapała się po karku, zawsze tak robiła, gdy czuła się niezręcznie. Bez słowa wyciągnął w kierunku szatynki dłoń. Uśmiechnęła się sztucznie i odebrała podarunek.

Patrzył na nią wyczekująco, aż czuła presję. Ulokowała pudełko na kolanach i delikatnie podniosła wieczko. Zaciekawiona zajrzała do środka, co okazało się błędem. Z wrażenie zakryła usta dłonią i odsunęła się. Do nosa dziewczyny wdarł się nieprzyjemny zapach nieświeżego mięsa. Zbierało jej się na wymioty. Jeszcze raz zerknęła na prezent. Nie mogła w to uwierzyć. Connor podarował jej prawdziwe serce. Spojrzała z przerażeniem na chłopaka, który tylko wyszczerzył się chytrze. Jego białe zęby kontrastowały z ciemnością, panującą na dworze.

- Przepraszam, to jakiś żart? – odchrząknęła, zamknęła pudełko i oddała je wcześniejszemu właścicielowi. Jeśli Connor postanowił zrobić jej kawał, to mu się udało. Dawno nie czuła takiego przerażenia. Przełknęła nerwowo ślinę, bowiem brunet wciąż milczał z podejrzanym wyrazem twarzy.

- Ależ skąd – machnął ręką. – Przykro mi, że ominąłem ostatnie osiemnaście urodzin – wydął do przodu dolną wargę, chcąc wyglądać na smutnego. Shailene nie miała zielonego pojęcia, o co mu chodziło. Był niezłym aktorem.  Ale żarty się już skończyły. Pragnęła wejść już do środka i zapomnieć o tej chore sytuacji. Skinęła głową i wstała, lecz Walsh w porę złapał jej nadgarstek. Mocno, aż poczuła pieczenie. Spojrzała na niego z góry. Dostrzegł przerażenie w niebieskich tęczówkach. Czerpał z tego przyjemność. Czas wyłożyć karty na stół, pomyślał. – Naprawdę mi przykro, siostrzyczko.

Usłyszawszy ostatnie słowo zakręciło jej się w głowie. Modliła się, aby to był tylko chory sen. Uszczypnęła się w rękę i co gorsza, nie obudziła się. Wciąż stała na ganku ze swoim psychopatycznym, przyrodnim bratem.

Oficjalnie miała przesrane.

~*~ 

Wreszcie poznaliśmy Destro! Spodziewaliście się tego? Niezły prezent, prawda? Jak myślicie co zrobi Shailene? 

Wybaczcie za opóźnienie, ale szczerze mówiąc odechciało mi się tego ff. Włożyłam w nie całe serce, pisze dla was już 3 część, a wy po prostu mnie olewacie. Owszem jest paręnaście osób, które są ze mną stale i cholernie wam za to dziękuję! Przykro mi jednak, bo wyświetleń jest coraz więcej, a komentarzy mniej... Nie wiem czy to ja nawalam, czy niektórzy z was są po prostu zbyt leniwi by docenić moją pracę. 

PROSZĘ WAS O SKOMENTOWANIE, NAPISZCIE CO SĄDZICIE O TYM FF, PROSZĘ. 

Zaczęłam publikować Opiekuna na swoim kącie na WATTPAD. Będzie mi miło jeśli osoby, które posiadają tam konto dadzą gwiazdkę, to naprawdę wiele dla mnie znaczy! Mogę na was liczyć?

Tak jak obiecałam, ZAPOWIEDŹ DRUGIEJ CZĘŚCI !!! ja sie jaram, a wy? 

p.s zapraszam na wspaniale ff -> G-SIDES, I'm (not) girl, Don't look just love