Rozdział trzynasty

{muzyka}

Muzyka zwolniła; pewnie po to, by dać odrobinę wytchnienia tańczącym. Zatrzymał się na środku parkietu i dopiero wtedy puścił dłoń Shailene. Zrobił to z jednego powodu, musiał ulokować ręce na jej talii. Dzięki temu mógł kołysać nimi delikatnie na boki w rytm piosenki. Włosy dziewczyny podskakiwały z każdym jej ruchem. Poruszała się z gracją, jakby taniec od zawsze był ważnym elementem jej życia.

Bezwiednie zagryzł wargę. Powtarzał sobie w myślach, że powinien przestać gapić się na nią jak idiota, ale nie potrafił oderwać wzroku od sylwetki Shailene, a co dopiero jej twarzy. Jednym szybkim ruchem przyciągnął ją do siebie tak, że wpadła na jego klatkę piersiową. Odruchowo zarzuciła mu ręce na szyję. Okręcali się wokół własnej osi, co jakiś czas robiąc krok w przód lub w tył.

Zapach mocnych perfum chłopaka, zmieszany z alkoholem stanowił mieszankę wybuchową. Obraz przed oczami Shail wirował nieustannie. Nie mogła dać po sobie poznać, że wypiła odrobinę za dużo. Bała się, że za chwilę straci równowagę. I tak ciężko było jej skoordynować swoje ruchy. Cieszyła się, że chociaż Justin wciąż podtrzymywał ją w pasie. Miała tylko nadzieję, że nie zauważył, jak bardzo plączą jej się nogi.

Uniosła wzrok, wpadając w sidła czekoladowych tęczówek szatyna. Miała wrażenie, że próbował odczytać myśli, które wtedy pałętały się po głowie Shailene. Tak intensywnie na nią patrzył. Serce Shailene zaczęło bić głośniej, aż czuła je każdym zmysłem, z wyjątkiem zapachu. Nie pierwszy raz pragnęła go pocałować, choć równocześnie była na niego wściekła. Stwierdziła, że ich relacje należały do naprawdę popapranych. Kto normalny zachowywał się w ten sposób?

Justin przysunął się jeszcze bardziej. Ich ramiona nachodziły na siebie, a biodra stykały się. Po ciele Shail przeleciały dreszcze, a żołądek skręcił się w supeł. Obwiniała za to wszystko alkohol i jednocześnie zdawała sobie sprawę, że na trzeźwo jej ciało zareagowałoby identycznie. Pragnęła bliskości chłopaka, każdą komórką. Pochylił się i schował nos w zagłębieniu jej szyi.

- Przykro mi - ciepły oddech chłopaka uderzył w skórę dziewczyny z siłą kuli armatniej. Wzdrygnęła się machinalnie.

- Za bycie notorycznym kłamcą? - wywróciła oczami. Na szczęście otrząsnęła się w porę i przypomniała sobie, jak bardzo ją irytował. Zdziwiła się, kiedy chłopak roześmiał się radośnie, jakby właśnie opowiedziała kawał. Następnie wyprostował się i znów spojrzał głęboko w jej tęczówki. Miała wrażenie, że zagląda w jej duszę. Poczuła się obnażona. Uniósł rękę i niespodziewanie zaczesał za ucho Shailene kosmyk włosów.

- Przykro mi, bo nie mogę powiedzieć ci prawdy - wyjaśnił. - Jeszcze.

A więc kiedyś zamierzał to zrobić? Potrząsnęła głową. Skoro grali w otwarte karty, powinna uświadomić go, że wie już o wszystkim. A przynajmniej o połowie. Bo większość wciąż stanowiła dla niej zagadkę. Wtuliła się w jego ciepłą, umięśnioną klatkę piersiową. Tylko w ten sposób inni nie mogli usłyszeć ich rozmowy.

- Justin - mruknęła. Tym samym zwróciła na siebie jego uwagę. Spuścił wzrok, wpatrując się w brązowe włosy dziewczyny. Zadarła podbródek, aby zrównać ich spojrzenia. - Gdzie tak naprawdę jest Wesley?

Zdziwiony, odsunął się na odległość ramion. Zamrugał gwałtownie i roześmiał się nerwowo, czym utwierdził Shailene w przekonaniu, że ma rację. Rozchylił usta, jednak nie pozwoliła dojść mu do słowa. Wiedziała, że spróbuje wcisnąć jej kolejny kit, który nie trzymał się kupy. Przyłożyła wskazujący palec do ciepłych warg Justina, groźnie mrużąc oczy.

- Wiem, że dawno zwolniliście się ze służby - powiedziała na jednym tchu, orientując się, że jak dotąd wstrzymywała powietrze. - O co tu chodzi?

Dała mu chwilę na przetworzenie informacji. Westchnął ciężko. W ciemności mogła dostrzec zarys jego twarzy, ale nie widziała, jaką miał minę. Patrzył na nią smutno, jakby bardzo pragnął, by wierzyła mu bez zastrzeżeń. Prawda była taka, że nie wierzyła już w żadne słowo Justina. Otworzył usta, lecz znów nie mógł się bronić.

Niespodziewanie wszystkie światła w mieszkaniu zgasły, a muzyka przestała grać. Wokół zapanował chaos. Ludzie zaczęli przepychać się w stronę drzwi, trącając przy tym innych i potykając się o różne przedmioty. Dziewczyny zaczęły krzyczeć. Panika ogarnęła dosłownie każdego. Justin odruchowo objął Shailene i przycisnął ją do swojej klatki piersiowej. Słychać było jedynie urywane oddechy imprezowiczów oraz odgłosy przypominające szamotaninę. Szkło nieustannie upadało na ziemię, rozbijając się na kawałki.

Minęły może trzy minuty, zanim Tyler po omacku dotarł do korków i ponownie je włączył. Kiedy światło znów rozbłysło, wszyscy zgromadzeni zamarli w bezruchu. Nawet Justin się tego nie spodziewał. Z żyrandolu zwisał gruby sznur, z pętlą na końcu, zawiązaną wokół szyi jakiegoś dzieciaka. Oczy miał zamknięte, a buzię przerażająco bladą. Nie musiał sprawdzać, był pewien, że puls już dawno ustał. Nikt nie odezwał się słowem, każdy zastanawiał się, kim był sprawca zbrodni. Nikt nie potrafił w to uwierzyć. Napięcie było nie do wytrzymania, nie słyszał, aby ktokolwiek oddychał.

Ciało Shailene trzęsło się w ramionach Justina. Do jej oczu momentalnie napłynęły łzy i walczyła, by nie znalazły ujścia. Szatyn cmoknął ją przelotnie w czubek głowy, po czym ostrożnie podszedł do wisielca. W zaciśniętej dłoni, trzymał kartkę papieru. Bieber nie zważając na ciekawskie spojrzenia, wyszarpnął liścik i otworzył go.

Shailene niedługo dołączy do brata. Jest następna na liście.

Justin zacisnął wargi tak mocno, że aż poczuł metaliczny smak krwi w ustach. Zorientował się, że roztrzęsiona dziewczyna stoi tuż za nim i na pewno zdołała odczytać wiadomość, jaką chciał przekazać jej Destro. Nic z tego nie rozumiała. Dołączy do brata? Nawet nie wiedziała, gdzie on się podziewał. Przepadł jak kamień w wodę, nie dawał znaku życia. Tylko Justin znał sytuację Wesleya. Coś zaczynało świtać w głowie dziewczyny, lecz nie chciała w to na razie wierzyć.

Justin był wściekły na siebie, że na to pozwolił. Nigdy nie powinna się o tym dowiedzieć. Nie miała siły zadawać następnych pytań. Pragnęła jedynie wrócić do domu i zasnąć, by choć na chwilę zapomnieć o tym wszystkim. Była następnym celem jakiegoś psychopaty. Ta myśl przerażała ją, więc zepchnęła ją w najdalszy zakamarek umysłu. Mimo to panika i strach, których doświadczyła tak często w przeciągu kilku ostatnich dniu, ponownie z pełną siłą zawładnęły jej ciałem. Ta impreza naprawdę nie mogła zakończyć się lepiej.

Szatyn rzucił spojrzeniem po wystraszonych i zarazem kompletnie zdezorientowanych twarzach zebranych. Wierzył, że Destro wciąż tu jest. Nie było opcji, aby zmył się z miejsca zbrodni w tak szybkim tempie. Istniała również opcja, że po raz kolejny wynajął kogoś do brudnej roboty. Nie przekonała ona Justina. Wątpił, że Destro odpuścił takie widowisko. Psychole tacy jak on, czerpali dziką satysfakcje, widząc efekty swojej pracy. Rośli w siłę, napawając się strachem innych. Uwielbiali patrzeć na wszystko z ukrycia. Idealnie wtapiali się w tło. Stawali się znajomymi, a czasem nawet najlepszymi przyjaciółmi. Nikt w życiu nie podejrzewałby ich o takie okrucieństwo.

Najpierw przyjrzał się znajomym osobom. Tyler krążył nerwowo po pomieszczeniu, gestykulując i głośno rozmawiając przez telefon. Niedbale próbował skleić słowa w całość, ale słabo mu to wychodziło. Możliwe, że dzwonił na policję. Najprawdopodobniej ze strachu narobił w majtki, przynajmniej to Justin wywnioskował z jego dziwacznej miny. Harris był przerażony, choć zawsze zgrywał twardziela. Bieber od razu skreślił go z lisy podejrzanych.

Następnie powlókł wzrok na Connora. Chłopak wyglądał gorzej niż okropnie. Spocone od tańca włosy oblepiły jego prawie zieloną od mdłości twarz. Zakrył usta dłonią i czym prędzej popędził do łazienki, by przypuszczalnie zwrócić cały alkohol, jaki spożył i resztki posiłku. Ten widok stanowił dla niego zbyt wiele. Skoro tak reagował na trupy, nie było sensu w ogóle brać go pod uwagę. Connor Walsh odpada z gry.

Kolejnym obiektem, na którym zatrzymał brązowe tęczówki, okazała się Stephanie. Cała trzęsła się z przerażenia. Miała delikatnie rozchylone usta, a oczy całkowicie nieobecne. Justin dojrzał w nich nawet łzy. Potrząsnął głową. Miał ochotę roześmiać się z własnej głupoty. Jak prawdopodobne było to, że brat Wesleya i Shail nagle okaże się siostrą? Urodziwej blondynce towarzyszył wysoki, postawny mężczyzna. Krótko ścięte czarne włosy, parodniowy zarost, brązowe tęczówki i twarz bez jakiegokolwiek wyrazu. Sprawiał wrażenie w ogóle nieprzejętego zaistniałą sytuacją. Chyba, jako jedyny z tłumu spłoszonych niczym zwierzęta nastolatków. Szczękę zaciskał mocno, przez co delikatnie drgała.

Patrząc na niego, szatyn coś sobie uświadomił. Spotkał tajemniczego bruneta pod motelem oraz tutaj. Był w dwóch miejscach, w których powinien pojawić się prześladowca Queenów. Nie podał swoich danych. Żadnego imienia, nazwiska, chociażby ksywki. Justin musiał być kretynem, skoro wcześniej nie połączył tych faktów. Destro wciąż znajdował się pod jego nosem, a on po prostu tego nie zauważył. Mentalnie zdzielił się w twarz. Zaczął przedzierać się przez tłum, odpychając ludzi rękoma na boki. Połowa z nich zataczała się i cudem unikała zderzenia z ziemią. W tamtym momencie w ogóle o to nie dbał. Liczyło się tylko to, aby wreszcie dorwać tego gnoja. Miał go na wyciągnięcie ręki. Tak blisko, a zarazem tak daleko.

Brunet w porę zauważył zbliżającego się szatyna i zaczął wycofywać się ku wyjściu. Justin jednak nie zamierzał odpuścić, podążał za nim jak cień i bezustannie miał go na oku. Nie mógł stracić takiej okazji. Jeśli mu się uda, wreszcie odetchnie z ulgą i pomści przyjaciela. Wybiegł na zewnątrz, gdzie od razu powitało go chłodne jak na tą porę roku powietrze. Zdyszany oparł dłonie na kolanach, wypuszczając powietrze nosem. Uświadomił sobie, że tajemnicza postać zniknęła, rozpłynęła się w powietrzu. Nie mógł pojąć, jakim cudem mu się to udało. Przepływająca przez jego ciało krew zagotowała się, a nerwy puściły. Odwrócił się, gotowy wbić pięść w ścianę. Ktoś jednak zablokował ten cios, łapiąc stanowczo nadgarstek chłopaka i zatrzymując go w powietrzu. Justin nie wierzył, że tuż przed nim stoi brunet. Jak to było możliwe? Dlaczego wcześniej o tym nie pomyślał?

- Wybacz - mruknął tym samym zachrypłym i pozbawionym emocji głosem. Bieber nie do końca go zrozumiał. Zmarszczył brwi. Powinien go powstrzymać, rzucić się na niego z pięściami, ale nagle każda komórka jego ciała odmówiła posłuszeństwa. Coś podpowiadało mu, że nie powinien tego robić. Nim zdążył uporać się z myślami, poczuł mocny ból w okolicy nosa. Brunet zamachnął się i z całej siły uderzył czołem w twarz Justina. Chłopak był za bardzo zszokowany, żeby zareagować. Pod wpływem ciosu zatoczył się, prawie upadając na ziemię. Przyłożył dłoń do obolałego miejsca i uświadomił sobie, że wypływa z niego cholernie dużo krwi. Czerwona ciecz przepływała mu przez palce, miał nadzieję, że to nie złamanie. Odwrócił się przez ramię i zamglonym wzrokiem zobaczył jak czarne Chevy Camaro odjeżdża z podjazdu, pozostawiając po sobie jedynie szary dym.

- Cholera - syknął zarówno z bólu fizycznego, jak i z powodu kolejnej porażki.

- O Mój Boże, nic ci nie jest? - usłyszał za plecami. Sekundę później Shailene pojawiła się przed nim, dotykając jego twarzy opuszkami palców. Żołądek po raz kolejny zacisnął się w supeł ze strachu. Justin syknął, znów odczuwając tępy ból. Skinął głową, tym samym odpowiadając na pytanie towarzyszki. Jedną ręką wciąż uciskając nos, ruszył przed siebie.  Musieli jak najszybciej wrócić do domu.

Czas najwyższy wyznać całą prawdę.

Jechał jak wariat. Kilka razy przekroczył dozwoloną prędkość, nie zatrzymał się przed znakiem stop oraz przejechał na czerwonym świetle. Miał konsekwencje głęboko w poważaniu. Pod domem znalazł się w przeciągu siedmiu minut, choć zazwyczaj ten dystans pokonywał, w co najmniej piętnaście. Wysiadł z auta bez słowa i to samo uczyniła Shailene.

Bała się pytać o cokolwiek. Umysł szatynki wciąż nie przetworzył tego, co stało się na imprezie. Nie chciała dopuścić do siebie myśli, że zginęła kolejna osoba i prawdopodobnie z jej powodu. Zrozumiała, że była na celowniku, choć wolałaby, aby to wszystko okazało się nieudanym żartem. Wiedziała, że jutrzejszego dnia będzie musiała zmierzyć się z prawdą. Tej nocy jednak pragnęła odpocząć, kompletnie odizolować się od otaczającego ją świata, który okazał się o wiele gorszy, niż przypuszczała.

Weszła do swojego pokoju, nawet nie zapalając światła. Justin nadal jej towarzyszył, nie chciał zostawić jej samej, widząc, w jakim jest stanie. Równocześnie zdawał sobie sprawę z tego, że zapewne należy do osób, których akurat teraz Shailene nie ma ochoty oglądać. Spuścił głowę, zastanawiając się nad tym, co powinien powiedzieć. Pragnął dodać jej otuchy, zapewnić, że wszystko się ułoży.

- Jeśli będziesz czegoś potrzebować, wiesz gdzie mnie szukać - powiedział szczerze, z troską w głosie. Odwrócił się, gotowy do wyjścia, lecz usłyszał za plecami cichy głos Shail.

- Właściwie jest coś, co możesz dla mnie zrobić.

Zmarszczył brwi, chociaż ona nie mogła tego zauważyć. Na chwilę między nimi zapanowała cisza. Shailene najpierw przeraziła się swoich myśli. Chociaż sytuacja była beznadzieja, jej ciało wciąż pragnęło tylko jednego. Parę razy otwierała usta, by później je zamknąć, jakby nagle zabrakło odpowiednich słów.

- Pocałuj mnie. Proszę.

~*~

Oho! Chyba zbliża się to na co długo czekaliście, czyli Shailstin moment! Jesteście podekscytowani? Jak wrażenia po rozdziale? 

NALEŻĄ SIĘ WAM OGROMNE PODZIĘKOWANIA!!! BLOG PRZEKROCZYŁ 30 TYSIĘCY WYŚWIETLEŃ, A POD OSTATNIM ROZDZIAŁEM BYŁO 35 KOMENTARZY! WIDZICIE, JEŚLI CHCECIE POTRAFICIE. MOŻE TAK ZOSTAĆ NA DŁUŻEJ? PROSZĘ? 

P.S OPIEKUN MA NOWY ZWIASTUN. ZACHĘCAM DO OGLĄDANIA! Serdecznie dziękuję utalentowanej @niallervxs za jego wykonanie! ♥