Rozdział ósmy

{muzyka}

Przyjemne nuty piosenki uderzały o uszy chłopaka, wprawiając go w jeszcze lepszy nastrój. Czerwone światła nadawały lokalowi klimatu i Justin miał wrażenie, że jest już wieczór, chociaż w rzeczywistości dochodziła dopiero szesnasta. Mimo tak wczesnej pory, siedział przy barze, przyglądając się uważnie szklance, do połowy wypełnionej złotym trunkiem. Razem z Wesleyem znaleźli się tutaj przez przypadek, zmierzając na kolejną akcję.

Jego przyjaciel milczał przez większość drogi, co sprawiło, że Justin zaczął zastanawiać się, co może go gryźć. Również w lokalu, nie odezwał się słowem. Głowę pochyloną miał nad naczyniem z alkoholem i co jakiś czas mruczał coś pod nosem. Szatyn doskonale zdawał sobie sprawę, że jego kolega najzwyczajniej w świecie się upił. Sam nie wiedział ile czasu tam spędzili, a tym bardziej ile wypili. Każdy miał czasem prawo do chwili zapomnienia. Wszystko jest dla ludzi.

- Pamiętasz jak zawsze opowiadałem ci o moim wspaniałym ojcu? - powiedział wreszcie, okręcając się na krzesełku, by spojrzeć rozbieganym wzrokiem na kolegę. Justin lekko zdezorientowany, pokiwał energicznie głową. - Cóż, tak naprawdę jest do dupy - stwierdził ze skwaszoną miną. Nagle dopadła go czkawka. Wyglądało to tak komicznie, że szatyn miał ochotę się roześmiać. Powstrzymał się jednak, starając się za wszelką cenę zachować powagę.

- Co ty gadasz?

- Mój ojciec jest zwykłą szują - mruknął, upijając łyk kilkunastoletniej whiskey. Skrzywił się nieco, bo najwyraźniej po takiej dawce alkoholu, straciła swój wyśmienity, wyszukany smak. - Dopiero teraz to zauważyłem. Teraz, kiedy wiem.

- Wiesz co? - spytał zaciekawiony Justin, równocześnie unosząc brwi. - Jaśniej, do cholery.

- Ja i Shailene mamy brata - wydusił wreszcie. Justin bacznie obserwował twarz towarzysza. Nagle pojawiła się na niej ulga, jakby ciężki głaz właśnie spadł mu z serca i roztrzaskał się na kawałki. Wzrok jednak wciąż pozostawał pusty. Szatyn nie wiedział, co powiedzieć. Najzwyczajniej w świecie, zatkało go. Nie potrafił w to uwierzyć. Thomas Queen, o którym zawsze słyszał, nie mógłby zrobić czegoś takiego własnej rodzinie. - Ten skurczybyk jest młodszy ode mnie o zaledwie kilka miesięcy.

- Skąd masz pewność? - Bieber podrapał się po karku. Nie mógł pomieścić tej informacji w umyśle.

- Widzisz Justin, mój brat - zarysował w powietrzu cudzysłów, akcentując ostatnie słowo. - Właśnie uwolnił się od rodziny zastępczej. To nie wróży nic dobrego – po tych słowach rzucił na stół kawałek zgniecionego papieru. Chyba ściskał go w rękach przez cały pobyt tutaj.

Justin spojrzał na niego kątem oka i odczytał w myślach tekst zawarty na karteczce.

„Jestem coraz bliżej”.

Obudził się i ujrzał słabe, blade światło. Pomyślał, że obudził się wcześniej, niż zwykle. Chwilę zastanawiał się nad swoim snem. Wyraźniejsze wspomnienie nieśmiało i nieoczekiwanie pojawiło się w głowie Justina. Trwało to zaledwie moment, nim zniknęło w otchłani pozostałych, nieuchwytnych wspomnień. Mimo wszystko wystarczyło, aby mógł połączyć ze sobą kolejne fakty.

Jack Fisher musiał być bratem Shailene i Wesleya.

Usiadł na skraju łóżka i podparłszy dłonie na materacu, wstał. Czas najwyższy połączyć nieprzyjemne z pożytecznym.

Dojechanie na miejsce zajęło mu około piętnastu minut. GPS zaprowadził go do jedynego, czynnego warsztatu samochodowego w Seattle. Znajdował się on na obrzeżach miasta i naprawdę ciężko było tam trafić. Parę razy skręcił w złym kierunku, a później musiał nawracać. Ucieszył się, kiedy wreszcie ujrzał przed sobą średniej wielkości budynek, oraz kolorowy szyld z nazwą firmy.

Zaparkował przed drzwiami do garażu, czekając, aż ktoś wreszcie raczy go przyjąć. Oparł się o maskę czerwonego auta i powlókł spojrzeniem po okolicy. Wydawało mu się, że warsztat połączony jest ze zwykłym, mieszkalnym domem. Może nie do końca był przeciętny, zważywszy, że bardziej zaliczał się do wypasionych willi, które Justin zwykł oglądać tylko na filmach. Działka miała co najmniej kilka hektarów. Wokół porastały wysokie drzewa, krzewy i kolorowe kwiatki, co wskazywało na to, że musiała mieszkać tutaj kobieta. żaden facet nie zadbałby o swój ogród w taki sposób. Z południowej strony rozciągał się widok na mieniące się od słońca jeziorko. Chłopak w myślach pozazdrościł osobie, podziwiającej ten krajobraz każdego dnia. Patrzenie na przezroczystą taflę wody przynosiło mu spokój, którego nie mógł zaznać od dawna.

Usłyszał głośne odkaszlnięcie i odruchowo spojrzał w kierunku, skąd pochodził odgłos. Przyjrzał się osobie, stojącej przed nim. Kruczoczarne, pozostawione w nieładzie włosy, ciemnobrązowe tęczówki i arogancki uśmieszek. Justin miał ochotę się roześmiać, jednak powstrzymał się, uświadamiając sobie, jak dziecinnie by się zachował.

Tyler Harris stał naprzeciw w opinającej mięśnie, czarnej koszulce na ramiączka. Wyglądał prawie identycznie jak poprzedniego wieczora, z jednym małym wyjątkiem. Jego lewe oko zdobił siniec, a rękę miał zabandażowaną.

- Czego tu szukasz? - syknął, niczym żmija przed ukąszeniem. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej, przez co jego ramiona wydały się jeszcze większe. - Chcesz znowu mi przywalić?

- To twój warsztat? - spytał zdziwiony szatyn, marszcząc brwi. Tyler w odpowiedzi pokiwał energicznie głową. Justin uznał to jako pozwolenie na kontynuowanie. - Chcę wymienić szyby - wskazał brodą na Audi i uśmiechnął się bezradnie. Liczył, że brunet nie zacznie zadawać głupich pytań, ale przeliczył się.

Harris zrobił krok naprzód, by obejrzeć dokładnie pojazd. Nachylił się nad szybą, a potem westchnął:

- Chyba ich pozostałości - zaśmiał się pod nosem, kręcąc przy tym głową z rozbawienia. Dzięki temu Justin poczuł się trochę bardziej wyluzowany. Zrobiło mu się odrobinę głupio, że wczoraj poturbował chłopaka do tego stopnia. Szybko jednak odgonił od siebie te uczucia i znów stał się Justinem bez współczucia. - Coś ty narobił?

Nie było opcji, aby wyznał prawdę komukolwiek, a tym bardziej Tylerowi. Zabrzmiałby niedorzecznie mówiąc, że rodzina Queen jest ścigana przez brata Shailene, który wcale nie jest Wesleyem, bo ten przecież nie żyje. Potrząsnął głową. Musiał wymyślić coś na poczekaniu, albo grać na zwłokę.

- Długa historia - machnął ręką. - Dasz radę to zrobić?

Tyler przybrał pozę myśliciela. Podrapał się po brodzie.

- Wczoraj nieźle mną potrząsnąłeś - przyznał. Justin wywrócił oczami. Czy naprawdę musieli schodzić na tak krępujące tematy? Nie miał zamiaru się tłumaczyć. Wychodził z założenia, że to, co się stało, już się nie odstanie. Przeszłość jest historią. Bez względu na to, czy miała miejsce wczoraj, czy parę tysięcy lat temu. - Mógłbym odmówić, ale wierzę, że robiłeś to z myślą o Shailene. Okropnie ją potraktowałem…

- Powiedz to jej - szatyn nie miał najmniejszej ochoty wysłuchiwać wyrzutów sumienia Tylera. Przecież się nie przyjaźnili, aby musiał o tym słuchać. Chciał jedynie wymienić pieprzoną szybę. Prosił o zbyt wiele? A może w ten sposób Bóg postanowił go ukarać za krzywdy, jakie wyrządził? - Jak będzie?

- W porządku - powiedział Tyler. Najwidoczniej uświadomił sobie, że ciągnięcie rozmowy nie ma sensu. Justin odetchnął z ulgą, uśmiechnął się promiennie i w podziękowaniu poklepał bruneta w ramię. Harris poprosił go, aby wjechał autem do garażu, który zwykł nazywać warsztatem.

Szatyn nie chciał spędzać więcej czasu, niż potrzeba w towarzystwie Tylera. Dlatego też wyszedł na zewnątrz, wmawiając towarzyszowi, że potrzebuje świeżego powietrza. Ponownie rozejrzał się wokół pięknej działki, pragnąc, choć przez chwilę napawać się ciszą i spokojem. Przymknął powieki, by nawiązać lepszy kontakt z naturą. Gdzieś z oddali słychać było ćwierkanie ptaków, urządzających sobie koncert.

Gdy ponownie uniósł powieki, w oddali ujrzał to samo srebrne Porsche, które wczoraj ich ścigało. Zmarszczył brwi podejrzanie. Najpierw pomyślał, że należy do Tylera, ale nie mógł wyciągać zbyt pochopnych wniosków. Jeśli jednak miałby rację, okazałoby się, że cały czas miał cel pod nosem.

- Tyler - krzyknął.

- Zaraz kończę, spokojnie - usłyszał z wnętrza budynku. Potrząsnął głową.

- To srebrne Porsche jest twoje? - automatycznie wskazał na nie brodą, choć wiedział, że Tyler i tak tego nie zobaczy.

- Czekaj. Co? - spytał zdziwiony chłopak. Wyłonił się ze swojej dziupli. Wycierał ręce w i tak brudną od czarnego smaru szmatkę. Powlókł brązowe tęczówki, tam gdzie jego partner. - Nie. Czasem tu przyjeżdża. Nie wiem, do kogo należy.

Justin pokiwał głową na znak, że przetworzył informację. Bez słowa ruszył przed siebie. Musiał to sprawdzić, za wszelką cenę. Harris nawet nie próbował go powstrzymać. Po prostu wzruszył ramionami i wrócił do wcześniej wykonywanej czynności. Szatyn idąc przed siebie słyszał jedynie swój oddech oraz ciężkie kroki, wśród śliskiej trawy. Najpierw zatrzymał się kilka metrów od samochodu, a kiedy upewnił się, że nikogo nie ma w środku, ponownie ruszył do przodu.

Złapał za klamkę, ale drzwi były zamknięte. Naciągnął na łokieć rękaw bluzy, po czym podkurczył ramię i wybił jedną z szyb. Momentalnie wokół rozległ się dudniący, donośny alarm, lecz to okazało się najmniejszym zmartwieniem Justina. Nie dbał o to, czy ktoś go przyłapie. Po prostu musiał dowiedzieć się czegoś więcej. Nie liczył się sposób, w jaki to zrobi, a efekty. Tyler wybiegł z wnętrza garażu, wykrzykując niezrozumiałe rzeczy i wymachując rękoma w przerażeniu.

Justin bez problemu otworzył drzwi i wsiadł za kierownicę. Czując się jak we własnym aucie, począł przeszukiwać schowek. Wyrzucił na fotel opakowanie po chipsach, parę płyt z piosenkami, aż wreszcie natknął się na pistolet. Niezauważalnie schował go do kieszeni bluzy. Zawsze może się przydać, pomyślał. Następnie w jego dłonie dostały się dokumenty. Zanim jednak zdążył do nich zajrzeć, usłyszał z boku:

- Stary, co ty wyprawiasz? Zwariowałeś?

Tyler próbował wyciągnąć chłopaka z samochodu, szarpiąc za rękaw. Justin spojrzał na niego gniewnie i siłą rzeczy wysiadł z pojazdu. W tym samym momencie ujrzał w oddali czarną, zakapturzoną postać. Machinalnie zacisnął dłonie w pięści, odepchnął na bok bruneta i pędem pobiegł wydeptaną ścieżką w głąb lasu. Parę metrów dalej zaczął dokładnie przeczesywać okolicę w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów tajemniczego intruza.

Mimo wczesnej pory i słonecznego dnia w lesie było dość ciemno. Konary wysokich drzew splatały się ze sobą, niczym dłonie dzieci, podczas gry. Dzięki temu nie przepuszczały większej ilości światła. Justin osłaniał dłonią oczy, jakby to miało pomóc mu w nabraniu ostrości. Przez lekki wiaterek, poczuł jak wzdłuż jego ciała przebiegają ciarki.

Mniej więcej metr później ścieżka rozwidlała się, a Justin nie miał pojęcia, którą odnogę powinien wybrać. Wahał się przez chwilę. Jedna z nich wyglądała na bardziej uczęszczaną. Nagle wokół rozległ się jakiś dźwięk. Nie czekał, tylko pobiegł w tamtą stronę, z nadzieją, że właśnie tam ukrywa się zakapturzona postać. Uważnie przyglądał się konarom drzew, aż wreszcie błysnęła mu w głowie myśl, zupełnie, jakby oczy Justina potrzebowały więcej czasu, by przekazać informacje do mózgu. Widział wystający zza pnia skrawek czarnego materiału.

Znów szedł przed siebie, tym razem o wiele spokojniej. Nie mógł ryzykować. Jeśli nieznajomy go zauważy, znowu zacznie uciekać. Zatoczyliby koło. A Justin nie miał ochoty na bawienie się w kotka i myszkę. Już dawno wyrósł z takich dziecinnych zabaw. Obszedł osobnika od tyłu i kiedy znajdował się na wyciągnięcie ręki, rzucił się na niego niczym zwierze na swoją ofiarę. Oboje przeturlali się kilka metrów dalej. Bieber usiadł na chłopaku okrakiem i bez wahania uderzył go w bok twarzy. Postać nieudolnie próbowała zakrywać narażone na ciosy miejsca. Kaptur zsunął się z czubka głowy, ukazując kosmyki blond włosów.

- Przestań, błagam - jęknął i otworzył na sekundę oczy. Były niebieskie, jak niebo w bezchmurny dzień. Justin próbował dopasować jego twarz do jakiegoś imienia, ale nie udało mu się. Zdziwił się, że był tak młody. Wyglądał na około osiemnaście lat.

- Kim jesteś? - spytał, szarpiąc za ubranie blondyna i przyciągnął go bliżej. Ich twarze dzieliły zaledwie centymetry. Szatyn spojrzał przenikliwie w oczy towarzysza, starając się znaleźć jakieś odpowiedzi. Jednak błękitne tęczówki były puste, pozbawione jakichkolwiek emocji.

- Jestem niewinny - krzyknął i korzystając z chwili nieuwagi Justina, zepchnął go z siebie. Później rozłożył ręce na bok, wziął parę głębokich wdechów i zdecydował się wstać.

- Co? - Justin również podniósł się z ziemi, przy okazji otrzepując się z niewidzialnych pyłków. - Lepiej gadaj, bo… - machnął palcem przed nosem blondyna, gotowy do dalszego ataku.

- Zapłacił mi, żebym trochę za tobą pojeździł.

- Kto ci zapłacił? - szatyn zmarszczył brwi. Myślał, że ta sprawa nie mogła być bardziej pogmatwana niż dotychczas. Okazało się wręcz przeciwnie. Nic już nie rozumiał.

- Nie wiem. Nie znam go - potrząsnął głową i dłonią przeczesał bujne, jasne włosy. - Spotkaliśmy się w motelu przy wyjeździe z miasta. Zaproponował kasę, zgodziłem się. Oto cała historia - mówił na jednym tchu. Od razu widać było, jak bardzo się denerwował. Nadmiernie gestykulował i poczerwieniał na twarzy. Justin kiwnął głową na znak, że zrozumiał. Między nimi zapanowała cisza. – Mówili na niego Destro, bo niszczył wszystko.

Świetnie. Czyli trafili na jeszcze większego psychopatę, niż sobie wyobrażał?

- Zaprowadzisz mnie do niego?

Blondyn skinął głową. Bez słowa zaczął zmierzać w kierunku ulicy, która rozciągała się po lewej stronie. Bieber wcześniej nawet tego nie zauważył. Tak bardzo pochłonięty był pościgiem. Obserwował jak nieznajomy chłopak , niczym w transie podąża przed siebie. Justin nie zdążył nawet zareagować. Niebieskooki w ostatniej chwili wbiegł pod nadjeżdżający samochód. Uderzył w jego przednią szybę i przeturlał się na drugi pas. Szatyn z wrażenie zakrył usta dłonią. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. Kierowca wybiegł z pojazdu, starając się pomóc poszkodowanemu, ale jego tętno stawało się coraz słabsze.

Justin począł wycofywać się. Zrobiło mu się niedobrze, zawartość jego żołądka wierciła się niebezpiecznie. Na ulicy pojawiła się kałuża krwi. Poczuł zawroty głowy. Jego gardło ścisnęło się do tego stopnia, że nie mógł nic z siebie wydusić. Każde słowo grzęzło w przełyku.

Spuścił wzrok na swoje dłonie i uświadomił sobie, że kurczowo ściska w nich dokumenty należące do chłopaka.

~*~

 Wreszcie jakiś konkret! Dowiedzieliście się paru rzeczy o Jacku. Spodziewaliście się takiego obrotu sprawy?

 Nie zdążyłam się obejrzeć,a tutaj już ósmy rozdział! Wow, kiedy to zleciało? Dodatkowo blog przekroczył już 20 tysięcy wyświetleń, co jest dla mnie przeogromnym sukcesem! JESTEŚCIE NAJLEPSI! Szkoda, że nadal komentarze jest mało, chociaż jestem pewna, że Opiekuna czyta o wiele więcej osób. No cóż, jesteście leniami moi drodzy ale i tak kocham każdego z was! BEZ WZGLĘDU NA WSZYSTKO! 

Opiekun pojawił się również na WATTPAD :)

Będę wdzięczna za zaobserwowanie bloga, polecanie go znajomym (liczy się każda pomoc - sama codziennie rozsyłam linki gdzie popadnie) oraz za tweetowanie #OpiekunPL :)

P.S OGLĄDAJCIE NOWY ZWIASTUN!