Rozdział dziewiąty

Nie zdążył do nich zajrzeć. A może nawet nie chciał. Bał się tego, co mógłby tam ujrzeć. Dopóki blondyn pozostawał anonimowy, Justin nie miał tak wielkich wyrzutów sumienia. W momencie poznania jego tożsamości, stałby mu się bliższy i jeszcze trudniej byłoby mu żyć z myślą, że nie zdołał w jakikolwiek sposób pomóc.

Niespodziewanie wokół rozległa się melodia, świadcząca o nadchodzącym połączeniu i odbijała się echem od wysokich konarów drzew. Justin odruchowo zatkał głośnik, bojąc się, że ktoś mógł go przez to ujrzeć. Odwrócił się na pięcie i jak gdyby nigdy nic, żwawym krokiem ruszył w stronę mieszkania Tylera. Jednym płynnym gestem odebrał, a po drugiej stronie zdołał usłyszeć tylko krótki, urywany oddech.

- Zgaduję, że mamy nowego gracza! - krzyknął energicznie. Głos rozmówcy został zmodyfikowany, przez co Justin nie potrafił go rozpoznać, nawet, jeśli usilnie próbował. - Miło wreszcie z tobą porozmawiać.

- Kim jesteś? - syknął szatyn i odruchowo przycisnął mocniej telefon do ucha, jakby to pomogło mu dorwać tego drania.

- Tajemnica. Ale jestem blisko. Bliżej niż ci się wydaje – zaśmiał się gardłowo. Justin zaczął gorączkowo rozglądać się na boki. Jedyną osobą, jaką zobaczył był Tyler, ale nie rozmawiał z nikim. Od razu skreślił go ze swojej listy podejrzanych.

- Kazałeś mu się zabić? - musiał uzyskać jak najwięcej odpowiedzi w cholernie krótkim czasie. Nie mógł przewidzieć jak długo będą rozmawiać. Grał na zwłokę. - Temu chłopakowi?

- To tylko pionek w mojej grze. Był słaby. Śmierć to najlepsze, co go spotkało.

- Jesteś jebanym psychopatą - jęknął szatyn i przeczesał dłonią gęste włosy, ciągnąc za ich końcówki. Tym sposobem próbował zebrać myśli do kupy, jednak one jak na złość rozproszyły się po całym umyśle. Nic już nie stanowiło całości. Były tylko miliony niepoukładanych puzzli i żaden z nich nie pasował do kolejnego. - Nie znam twoich zamiarów, ale przysięgam znajdę cię skurczybyku i sprawię, że będziesz błagał o śmierć.

Osoba po drugiej stronie linii zarechotała złowieszczo. Po ciele szatyna, aż przebiegło stado, galopujących i nieprzyjemnych dreszczy.

- Właśnie na to czekam - usłyszał. - Czas ucieka. Nie każ mi długo czekać, bo wtedy staję się naprawdę nieznośny.

Bieber otwierał usta, aby coś odpowiedzieć, jednak wyprzedził go dźwięk przerwanego połączenia. Jęknął z irytacji. Miał ochotę roztrzaskać swój telefon na kawałeczki. Był bezradny i ten fakt bardzo go wkurzał. Pierwszy raz nie miał zielonego pojęcia, co ze sobą zrobić. Ściskał w dłoniach komórkę i patrzył pustym wzrokiem przed siebie, dopóki znowu nie usłyszał piosenki, która nagle przestała mu się podobać. Spojrzał przelotnie na ekran, a dostrzegłszy na nim znane imię, westchnął. Zamknął na chwilę powieki, by ochłonąć. Wcisnął zieloną słuchawkę, po wzięciu kilku głębokich wdechów. Nie mógł dać po sobie poznać, że coś było nie w porządku.

- Potrzebuję podwózki. Pomyślałam o tobie - odezwał się słodki, kobiecy głosik. Momentalnie na usta chłopaka wkradł się delikatny uśmiech, choć sam nie wiedział, czym było to spowodowane. Shailene z jakiegoś dziwnego powodu działała na niego niesamowicie kojąco. Odchrząknął, chcąc brzmieć jak najbardziej naturalnie.

- Jasne, zaraz tam będę.

Miał nadzieję, że Tyler zdołał uporać się z dwoma szybami.

Zdecydowanie nie pisał się na zostanie prywatnym szoferem panny Queen. Owszem mógł ją gdzieś podwieźć, ewentualnie zaczekać parę minut, ale kiedy musiał wozić jej tyłek po całym mieście, po prostu miał dość. Paliwo wcale nie było takie tanie, a korki o tej porze były okropne. Wstąpili już do centrum handlowego, fryzjera i kosmetyczki.

Dwie kobiety w jednym aucie to o dwie za dużo. Nie mógł poradzić sobie z jedną, a co dopiero z parą szurniętych przyjaciółek. Stephanie siedziała na tylnych siedzeniach, leniwie przeżuwając balonową gumę. Shailene natomiast za wszelką cenę próbowała zmienić stacje radiową, na taką, gdzie grają przereklamowany pop. Rozmawiały na najbardziej banalne tematy świata: co założą do szkoły, kto właśnie porzucił swoją dziewczynę i jaki był najgorętszy towar w Seattle. Justin przysiągł sobie, że jeżeli jeszcze raz będzie musiał o tym słuchać, to odstrzeli sobie łeb. Wszystko wydawało się lepsze niż słuchanie tych bzdur.

Nic nie mówił, tylko skupiał się na drodze. Starał się wyłączyć, ale to było trudniejsze, niż sobie wyobrażał. Ciągle słyszał chichot dziewczyn, który chyba na stałe utkwił w jego umyśle. Przypomniał sobie o wspomnianym przez samobójcę motelu i bez wahania postanowił tam zajechać. Jego towarzyszki w tej kwestii nie miały nic do gadania. Gwałtownie skręcił i zawrócił, zmierzając ku obrzeżom miasta. Docisnął gazu, ponieważ nagle poczuł ogromną potrzebę, znalezienia się tam jak najszybciej się dało. Czuł, że znajdzie jakieś wskazówki.

- Przepraszam, co ty robisz? - spytała surowym tonem Shailene i spojrzała gniewnie na Justina. Wzruszył ramionami w odpowiedzi, nie musiał się nikomu tłumaczyć.

Mniej więcej dziesięć minut później dojechali do celu. Parking był niemal pusty, ale nie zdziwił go ten fakt. Motel nie wyglądał na zadbany. Pomyślał, że nawet w najgorszej sytuacji nie chciałby zatrzymać się w tym miejscu. Budynek chyba żywcem wyciągnięto z horroru. Nad głównym wejściem wisiał szyld z nazwą schroniska. Jedna z literek migała światłami, a kolejna przekrzywiła się o kilkanaście stopni.

Motel 4 - mało oryginalnie, przemknęło mu przez myśli.

Zgrabnie skręcił, by zaparkować na jednym z wolnych miejsc. W oddali zauważył stojące na końcu asfaltu czarne auto. Chevy Camaro, najprawdopodobniej najnowszy model. Samochód od razu mu się spodobał. Podziwiał go zza szyby i ta czynność tak bardzo go zaabsorbowała, że nawet nie zauważył, kiedy znikąd przed nimi wyrósł jakiś mężczyzna. Justin zahamował gwałtownie, modląc się, aby udało mu się na czas. Jeden samobójca na jeden dzień, zdecydowanie wystarczy. Nie miał najmniejszej ochoty brać odpowiedzialności za czyjąś śmierć.

Czerwone Audi zatrzymało się z piskiem opon zaledwie centymetry przed nieznajomym. Najwyraźniej fakt, że mógł zginąć, wcale go nie przejął, bowiem jak gdyby nigdy nic, wziął porządnego łyka piwa. Robiąc to, spoglądał przenikliwie na Justina. Szatyn miał wrażenie, że chłopak próbuje mu coś przekazać. Ale przecież nie był wróżką, nie potrafił czytać w myślach!

Obiegłszy wzrokiem sylwetkę intruza, starał się zapamiętać jak najwięcej szczegółów jego wyglądu. Na wszelki wypadek. Kruczoczarne włosy nieznajomego miały kilka centymetrów długości. Z daleka dało się ujrzeć intensywnie brązowe, niemal czarne tęczówki. Migotały w świetle dziennym jak rozżarzone iskierki, które właśnie wypadły z kominka. Uniósł lekko brwi ku górze, dzięki czemu na jego czole pojawiła się lwia zmarszczka. Kilkudniowy zarost porastał szczękę bruneta, nadając mu męskości. Był umięśniony. Justin widział to nawet przez materiał ciemnego garnituru. Mężczyzna kiwnął do niego głową, po czym odsunął się na bok, wciąż nie spuszczając wzroku z czerwonego pojazdu.

- Dziwak - prychnęła pod nosem Shailene. - Diabelsko seksowny dziwak - pokiwała głową z uznaniem, a na jej ustach namalował się marzycielski uśmieszek. Momentalnie spojrzała w lusterko. Sylwetka bruneta ciągle się zmniejszała.

Bieber zaparkował niedaleko Chevroleta. Mruknął do dziewczyn, aby poczekały w spokoju. Liczył na to, że dowiedzenie się czegokolwiek nie zajmie mu zbyt wiele czasu. Kto wie, co przyjdzie do głowy Shailene oraz jej przyjaciółce, kiedy zbyt długo zostaną same.

Rozejrzał się po okolicy. Tajemniczy brunet, jakby wyparował. Justin pomyślał nawet, że może w ogóle go tam nie było. Z drugiej strony nie narzekał na swój umysł, więc raczej nie mógł płatać mu figli. Ciężkim krokiem zaczął maszerować do głównego wejścia. Wszedł do środka i wnętrze wcale go nie zachwyciło. Niewielki hol prezentował się jeszcze gorzej, niż zewnętrzna część budynku. W tak małej przestrzeni chłopak prawie się dusił. Zrobiło mu się niedobrze od zapachu stęchlizny. Odruchowo zakrył nos dłonią i podszedł do lady, za którą siedział podstarzały facet. Miał na sobie powyciąganą, ubrudzoną koszulę w kratę, a na głowie czapkę z daszkiem.

- Potrzebuję paru informacji – mruknął Justin, opierając łokcie na blacie. Mężczyzna spojrzał na niego leniwie, unosząc brwi w pytającym geście. - Szukam gościa, na którego wołają Destro. Podobno można go tu spotkać.

- O nikim takim nigdy nie słyszałem - wzruszył ramionami recepcjonista i wrócił do przeglądania świerszczyka. Cierpliwość Justina na ten dzień już dawno się wyczerpała. Jednym szybkim ruchem złapał kołnierzyk koszuli towarzysza i siłą zmusił go do wstania z krzesła. Wolną ręką sięgnął po pistolet i przyłożył lufę do skroni tego oblecha.

- Gadaj - syknął. Przez moment naprawdę był gotowy strzelić.

- Spokojnie. Rzeczywiście, przychodzi tu ktoś taki. Nie znam jego prawdziwej tożsamości. Wiem tylko, w jakim pokoju się zatrzymuje - szatyn naładował broń, przez co mężczyzna przełknął nerwowo ślinę. - 213! - krzyknął na jednym tchu. Justin otrzymał to, czego chciał, więc poluzował uścisk i odwrócił się na pięcie ku wyjściu. W drzwiach wpadł na jakiegoś chłopaka, jednak nie mógł dojrzeć jego twarzy poprzez naciągnięty na głowę kaptur. Wzruszył ramionami i jednocześnie usłyszał jak coś pęka pod jego butem. Schyliwszy się, ujrzał leżący na ziemi naszyjnik. Podniósł go i odwrócił się, by zawołać zakapturzonego chłopaka, ale on też zniknął. Odruchowo schował wisiorek do kieszeni bluzy.

Zatrzymał się pod drzwiami z numerem 213. Tutaj również jedna z liczb została przekrzywiona. Uniósł rękę, by zapukać. Oczywiście mógł wyważyć te drzwi, ale na razie nie było takiej potrzeby. Musiał się upewnić, że Destro przebywał właśnie tutaj. Uderzył pięścią w drewno, lecz nie otrzymał odpowiedzi. Próbował zajrzeć do środka przez okno, ale uniemożliwiała to pomarańczowa firanka.

- Lepiej zabieraj stąd swoje dupsko - usłyszał i aż podskoczył. Jego ciało wzdrygnęło się na dźwięk ochrypłego, męskiego głosu. Bał się, że ktoś go przyłapał. A może stał za nim Destro z wycelowanym pistoletem? Odwrócił się powoli, rejestrując wzrokiem wszystko dookoła. Jakie było zdziwienie chłopaka, gdy przed sobą ujrzał tego samego mężczyznę w ciemnym garniturze, który wcześniej niemal wskoczył mu pod koła. Justin podrapał się po karku. Znowu nic nie rozumiał.

Powoli zakładał, że brunet to Destro.

- Justin, prawda? - spytał, nieco łagodniejszym tonem i oparł się o zardzewiałą barierkę. Szatyn rozdziawił usta, chcąc spytać go, skąd do cholery znał jego imię, ale nie zdążył. - Wracaj do auta i jedź jak najdalej stąd.

Brunet całą swoją postawą ukazywał pogardę względem całego świata. Ramiona miał zgarbione, ręce głęboko schowane w kieszeniach spodni, a minę ponurą.

- Nie zapomnij o tych dwóch ślicznotkach - wskazał brodą na szatynkę w towarzystwie blondynki, rozmawiające na zewnątrz. Justin poczuł złość, że wysiadły bez jego pozwolenia. Przecież coś mogło im się stać. Destro mógł dopaść Shailene. I wtedy wszystko stało się jasne. Bieber był największym idiotą, skoro przyprowadził ją właśnie tutaj. To tak, jakby wsadził ją w paszczę lwa. - To nie miejsce dla was. Nie o tej porze.

- Co masz na myśli? - zapytał słabym głosem Justin. Nie spuszczał wzroku z Shailene. Bał się, że kiedy to nastąpi, może ją stracić na zawsze.

- Po prostu mi zaufaj - kiwnął głową brunet i uśmiechnął się nikle. Nie wiedząc czemu, posłuchał go. Nim odszedł, zapytał go o imię. Naprawdę chciał je znać, bo mimo wszystko poczuł, że nieznajomy może kiedyś mu pomóc. - Zapewniam cię, że jeszcze kiedyś się spotkamy, Justin - odpowiedział, klepiąc szatyna po ramieniu. W tym samym momencie puścił mu oczko i Bieber niemal poczuł jak nawiązuje się między nimi jakaś dziwna nić porozumienia. Nie do końca rozumiał, co to oznaczało. Nim odszedł odwrócił się przez ramię, by rzecz:

- Jeśli to ty jesteś Destro, ponownie cię znajdę.

- Oh, chciałbyś, żebym nim był – zaśmiał się nieznajomy kręcąc głową. Justin próbował przetworzyć jego słowa, ale wtedy otrzymał dodatkowe odpowiedzi. – On w przeciwieństwie do mnie nie ma sumienia.

Nie odzywając się więcej Bieber zbiegł po schodach i w ułamku sekundy znalazł się przy dziewczynach. Odpalił auto i ruszył pustą drogą. W lusterku wciąż odbijała się sylwetka tajemniczego bruneta. W oddali usłyszał huk, ale nie mógł być pewny skąd pochodził. Czuł jednak, że chodziło o motel. I jak na zawołanie dziennikarz w radio podał najświeższe informacje o wybuchu gazu w Motelu 4. Justin wybałuszył gały. Zrozumiał, dlaczego brunet kazał im spadać. W umyśle szatyna pojawiły się kolejne pytania, które tylko namnożyły i tak panujący tam chaos. Co właśnie się stało?

Shailene pogłośniła sprzęt, gdy reporter przeszedł do kolejnej informacji.

- Powszechnie znany i lubiany, osiemnastoletni Caleb Brook popełnił samobójstwo, rzucając się pod nadjeżdżające auto. Jakie były jego motywy?

Bieber zachłysnął się własną śliną. Kaszlał i dusił się na zmianę. Oczy niemal wyleciały mu z orbit. Wciąż nie mógł uwierzyć, że był świadkiem tego tragicznego wydarzenia. Automatycznie wyłączył radio, przez co Shailene spiorunowała go wzrokiem.

- O Mój Boże -zakryła usta dłonią. Oczy momentalnie zaszły mgłą, a twarz wykrzywiła się w grymasie. - Znałam go.

Umysł Justina wariował. Cały się zagotował, poczerwieniał na twarzy. Kropelki potu zaczęły spływać po jego karku. W myślach powtarzał jedno pytanie.

Że co?

~*~

Co wy na to? Justin był tak blisko, a jednak się nie udało! Poza tym pojawił się jeden z moich ulubionych bohaterów, ale jeszcze długo nie zdradzi swojej tożsamości!

Nie chcę wyjść na kogoś komu zależy tylko na komentarzach, ale rozumiecie, że to bardzo ważna część. Dzięki temu wiem co myślicie o moich pomysłach, jak to oceniacie i mniej więcej wiem jak dalej nakierować fabułę, żeby wam się spodobało. Przykro mi, bo statystyka ciągle rośnie, a komentarzy jest coraz mniej. Nie chcę was do niczego zmuszać, ale napisanie komentarza zajmie wam kilka sekund! Proszę was, docencie moją pracę! :) 

P.S I TAK WAS KOCHAM ♥

Zachęcam do obserwowania i polecania opowiadania! 

PAMIĘTAJCIE, ŻE OPIEKUN JEST JUŻ DOSTĘPNY NA WATTPAD!