Rozdział pierwszy

CZĘŚĆ I "LITTLE LIES"

{muzyka}

Elektroniczny zegarek w samochodzie wskazał godzinę trzecią w nocy. Chłodny wiatr otulił twarz chłopaka, zaraz po tym, jak wysiadł z wnętrza pojazdu. Nienawidził zimna, chociaż właśnie takie miał uczucia. Każdego innego dnia, byłby obojętny na cały otaczający go świat, ale nie wtedy. Po raz drugi w całym swoim dwudziestopięcioletnim życiu miał ochotę usiąść na najbliższym krawężniku i rozpłakać się, niczym małe dziecko, pozbawione zabawki. Nie mógł poradzić sobie z kolejną stratą. To było jak zderzenie ze ścianą. Nawet nie zdążył się pożegnać. Stało się, i tyle. Wiedział, że nie powinien przeżywać, a zamiast tego dalej zajmować się własnym życiem. Ale czy ono nadal miało sens? Bez przyjaciół? Rodziny? Stracił cząstkę siebie, którą ulokował w drugim człowieku. I chociaż łączyła ich zaledwie przyjaźń, ból był nie do zniesienia. Chłopak miał ochotę krzyczeć w głuchą przestrzeń, by pozbyć się tych cholernych wspomnień, które jak nigdy, uderzyły w niego niczym meteoryt.

Palcami przeczesał swoje i tak rozczochrane włosy w odcieniu miodu. Dłonie trzęsły mu się tak bardzo, że z trudem wcisnął kluczki do zamka, a potem schował je głęboko w kieszeni zdartych dżinsów. Rzucił przelotne spojrzenie w odbicie szyby, które przedstawiało go w całej okazałości. Kosmyki włosów odstawały na każdą możliwą stronę, brązowe tęczówki straciły dawny blask i stały się nijakie, usta wygięte były w grymasie smutku, a wokół oczu widniały sińce, świadczące o nieprzespanej nocy i zmęczeniu. Spodnie zwisały mu z tyłka, bowiem z reguły zapominał o istnieniu czegoś takiego jak pasek. Materiał białej koszulki w serek wystawał spod czarnej, skórzanej kurtki. Wystraszył się samego siebie. Nie potrafił odnaleźć w swoim obecnym wyglądzie, dawnego chłopaka, którym był, chociażby dzień wcześniej.

Potrząsnął głową. Nie miał czasu, ani ochoty na refleksje. Szurając ciężkimi butami po asfalcie, ruszył w kierunku wysokiego budynku, znajdującego się tuż przed nim. Z przyzwyczajenia wystukał na domofonie odpowiedni numer i zadzwonił, znalazłszy się pod klatką. Chyba wciąż tkwiła w nim naiwna nadzieja, że to tylko zły sen. Dopiero po kilku, długich sygnałach, zrozumiał, że tak naprawdę, nikt mu nie otworzy. Wciągnął lodowate powietrze do płuc, wpisał ciąg cyfr, stanowiący kod i pociągnął za klamkę. Znalazł się na drugim piętrze w ciągu niecałej minuty, przeskakując schody, co dwa stopnie.

Zatrzymał się pod drzwiami z numerem 7 i otworzył je, za pomocną zapasowych kluczy. Wszedł niepewnie, rozglądając się uważnie na bok. Nic się nie zmieniło. Każdy przedmiot czy mebel stał na swoim dawnym miejscu. Brakowało tylko jednej osoby. Bez niego to mieszkanie wydawało się puste, nawet, jeśli Justin wypełniłby je najdroższymi wynalazkami technologii. Wokół panowała taka cisza, że szatyn doskonale słyszał swój oddech i spokojnie bijące serce. Przechadzając się po poszczególnych pokojach, czuł się, jakby zwiedzał je na nowo. Jakby nigdy wcześniej jego noga tu nie postała, choć w rzeczywistości spędzał tu większość swojego czasu, przez ostatnie trzy lata. Wszystko wyglądało na zostawione w pośpiechu i Justin miał wrażenie, że za chwilę ujrzy w drzwiach znajomą i utęsknioną sylwetkę.

Usiadł na skraju łóżka, chowając zmęczoną twarz w dłoniach. Miał dość. A na nadmiar złego wspomnienia wczorajszego wieczoru, zaatakowały jego umysł.

Okręcał w dłoniach szklankę, podziwiając jak złoty trunek obijał się o jej boki. Był po prostu znudzony. Potrzebował chwili dla samego siebie. Pragnął odetchnąć po kolejnym ciężkim dniu, w ciągu, którego musiał oglądać tyle cierpienia. Coraz częściej zastanawiał się, dlaczego wybrał właśnie taki los. Powątpiewał, ale zaraz po tym uświadamiał sobie, że Bóg musiał mieć dla niego jakiś specjalny plan.

Westchnąwszy, upił łyk trunku i uśmiechnął się, rozkoszując się jego smakiem w przełyku. Przymknął oczy, jednak błoga nicość nie potrwała zbyt długo, bowiem w pomieszczeniu rozniósł się irytujący dźwięk. Szybko poderwał się z miejsca, szukając zgubionego telefonu. Odnalazłszy go, przelotnie spojrzał na ekran, a widząc, kto próbuje się z nim skontaktować, odebrał bez wahania.

- Mój dzień był do dupy - rzucił, bez żadnego powitania. Poczuł ulgę, wiedząc, że wreszcie może dać upust emocjom. Zapanowała grobowa cisza. Zdziwił się, bowiem zazwyczaj od razu otrzymywał odpowiedź, która brzmiała tak samo, jak jego słowa. Słyszał głośny, urywany oddech. Zrozumiał, że coś jest nie tak. - Wszystko w porządku?

- To dzisiaj - wyszeptał chłopak, po drugiej stronie linii, jak najciszej potrafił. Justin z trudem to usłyszał. Przetworzył słowa w głowie i kiedy dotarło do niego ich znaczenie, zrobiło mu się słabo. Przełknął nerwowo ślinę. Nie dopuszczał do siebie czarnych myśli, które w ułamku sekundy zawładnęły nad jego czaszką.

- Chciałem się pożegnać - urwał, biorąc głęboki wdech. Justin usłyszał jak pociąga nosem. Zrozumiał, że Wesley po raz pierwszy w życiu płakał. Łkał i skamlał, bo odchodził bezpowrotnie.

- Gdzie jesteś? - krzyknął. Musiał być pewny, że Wes go zrozumie. Poderwał się z miejsca, pośpiesznie założył buty i chwycił w dłonie kurtkę. - Zaraz tam będę. Stary, jadę do ciebie.

- Nie! - usłyszał, co kompletnie zbiło go z tropu. Zatrzymał się w pół kroku, z ręką ulokowaną na klamce. - Za późno. Musisz mi obiecać - mówił bez ładu i składu, co ślina przyniosła mu na język. Justin pustym wzrokiem wpatrywał się przed siebie, próbując ułożyć plan, na wybrnięcie z tego gówna. - Obiecaj, że się nimi zaopiekujesz.

- Nie będę musiał. Wesley do cholery, to nie jest koniec - wrzasnął. Sam pragnął uwierzyć w te słowa. Jego umysł pojmował, że tak naprawdę, choćby nie wiadomo jak się starał, nie ma żadnego wyjścia z tej sytuacji. Serce natomiast wciąż nieudolnie łapało się każdego, możliwego strzępku nadziei.

- Obiecaj - głos Wesleya słabł z każdą wypowiadaną literą. Justin przeklął się w duchu, że akurat ten wieczór postanowili spędzić oddzielnie. Gdyby tylko był obok… Z zamyśleń wyrwał go dźwięk przerwanego połączenia. Zaklął pod nosem. To rzeczywiście był koniec.

Niestety nie taki, na jaki czekał.

- Obiecuję!

Potrząsnął głową, odganiając od siebie obrazy, które wciąż przerażały go do szpiku kości. Poczuł nagłą suchość w gardle i nie pomogło nawet kilkakrotne przełykanie śliny. Rzucił pustym, beznamiętnym spojrzeniem po sypialni, bo tam właśnie się zatrzymał. Z wszystkich pomieszczeń w mieszkaniu, to najbardziej przypominało mu o Wesleyu. Każdy detal tego pokoju był w jakiś sposób z nim związany.

Ściany miały kremowy kolor, ponieważ chłopak zawsze powtarzał, że ta barwa przynosi mu odrobinę spokoju i pozwala się zrelaksować. Liczne plakaty, pokrywające niegdyś białe drzwi, ukazywały ulubione zespoły Wesa. W powietrzu unosił się zapach jego mocnych perfum, zmieszanych z wonią lawendy, bowiem tak zazwyczaj pachniał. Ubrania wisiały na wieszakach, jakby ktoś za chwilę miał je ściągnąć i włożyć na siebie.

Justin nie potrafił się powstrzymać. Wstał i ruszył w kierunku niewielkiej garderoby, połączonej z pokojem sypialnianym. Dwa szybkie kroki i znalazł się w środku małego pomieszczenia. Przejechał ręką po materiale kolorystycznie zawieszonych koszul. Z półki ściągnął ukochaną czapkę z daszkiem Wesleya. Zrozumiał, że jeśli nie weźmie jej ze sobą, to przepadnie, zupełnie tak jak jej właściciel. Musiał mieć rzecz, należącą do Queena, by czuć obok jego obecność. Wciąż wierzył, że dusza Wesleya włóczy się za nim, niczym cień i obserwuje go.

Założył czapkę na głowę, ukrywając pod nią kosmyki włosów i odwrócił ją tak, by daszek znajdował się z tyłu. Automatycznie na ustach Justina namalował się uśmiech, ale zniknął on tak szybko, jak się pojawił. Westchnął i spojrzał na zegarek. Nawet nie odczuł, że spędził tutaj aż godzinę. Zegarek wskazywał parę minut po czwartej w nocy.

Musiał wreszcie się uwolnić i wyjść stąd, czym prędzej. Inaczej chyba by zwariował. Zbyt wiele rzeczy, przesiąkło wybuchową osobowością Wesleya Queena. Przymusowo wlepiając wzrok w swoje buty, mknął przed siebie. Bał się, że gdy tylko uniesie wzrok, coś przyciągnie jego uwagę. Niestety, przez to, że nie przejmował się drogą, zahaczył udem o szafkę. Na korytarzu rozniósł się huk. Justin zaklął pod nosem. Nawet nie odczuł bólu fizycznego, ale mógłby przysiąc, że jutro w tym miejscu pojawi się ogromy siniak.

Sunął wzrokiem po najbliższej okolicy i zauważył ramkę. Szkło rozpadło się na malutkie kawałeczki, jednak nie zaprzątał sobie głowy sprzątaniem. Kucnął i podniósł z podłogi fotografię. Znajdowały się na niej trzy osoby. Widząc wysokiego chłopaka z ciemną grzywką, opadającą na czoło i oczami w tym samym kolorze, poczuł się, jakby ktoś dłońmi ścisnął jego serca. Wesley uśmiechał się szeroko, ukazując rządek białych zębów. Miał na sobie koszulkę na ramiączka w paski, która uwydatniała jego mięśnie. Zdjęcie musiało być zrobione co najmniej rok temu, ponieważ Justin nie dostrzegł przebitej brwi przyjaciela. Obok niego stała starsza kobieta. Mogła mieć około czterdziestu pięciu lat, o czym świadczyły kurze łapki wokół oczu oraz zmarszczki przy kącikach ust. Domyślił się, ze to Moira - matka Wesleya. Ostatnią osobą na obrazku była szczupła, zgrabna szatynka. Jej mysie włosy sięgały do ramion i falowały lekko. Szare tęczówki błyszczały radośnie. Była ładna. Piękna, mógłby rzecz. Od razu przypadła mu do gustu, chociaż nigdy nie miał okazji jej poznać. Ale to się zmieni. Niedługo.

Odłożył zdjęcie na szafkę i zaczął zmierzać ku wyjściu. Roześmiał się radośnie, wyobrażając sobie słowa Wesleya, jakie skierowałby do niego w tym momencie.

- Bieber, jeśli myślisz, że moja siostra na ciebie poleci, to jesteś idiotą. Nie waż się do niej startować. Jeśli chociażby ją dotkniesz, to przysięgam, wrócę zza światów i zrobię z twojego życia jebany koszmar. Zrozumiałeś? - schodząc po schodach, wypowiadał te słowa sam do siebie. Chyba kompletnie zwariował.

Na zewnątrz powoli świtało, przez co uświadomił sobie, że kolejne pół godziny jego życia, uciekło mu przez palce. Nie zrobił nic pożytecznego. Księżyc w kształcie rogala wciąż znajdował się wysoko na niebie, ale gwiazdy już dawno zniknęły. Lampy nadal świeciły na pomarańczowo. Temperatura podniosła się o kilka stopni, przez co nie odczuwał już takiego zimna.

Wsiadł do lśniącego jak nowe, czerwonego Audi R8. Włączył światła, przekręcił kluczyki w stacyjce, usadowił się wygodnie w fotelu, po czym wcisnął sprzęgło, by sekundę później puścić je i docisnąć gazu. Samochód z charakterystycznym warkotem silnika, wyrwał się do przodu.

Odsunął na bok zmęczenie i nieznośne myśli. Jakimś cudem udało mu się opróżnić umysł. Czekała go bardzo długa droga, ku nowemu życiu. Jeszcze nie wiedział jak to wszystko rozegra, ale miał wystarczająco dużo czasu, by to rozgryźć.

{muzyka}

Puste puszki po napojach energetycznych, zleciały z fotela na podłogę, gdy Justin zahamował gwałtownie przed wyznaczonym miejscem. Przy tym wydały z siebie nieprzyjemny dla uszu dźwięk. Postanowił, że sprzątaniem wnętrza samochodu zajmie się nieco później. Wyłączył radio, które przez całe kilkanaście godzin jazdy huczało donośnie, w celu zagłuszenia myśli chłopaka.

Wysiadł na zewnątrz, ale nie ruszył przed siebie. Zamiast tego oparł się o czerwoną maskę auta i wypuścił z ust powietrze. Badawczo przyglądał się okolicy. Na pierwszy rzut oka wydawała się dość bezpieczna. Wszystkie domy wyglądały niemal identycznie, a trawnik oraz krzaki zostały ścięte w ten sam, nudny sposób. Gdzieś z oddali usłyszał dziecięce śmiechy, a przed nosem przebiegł mu pies, goniący rudego kota.

Spojrzał na zegarek, zdobiący jego prawy nadgarstek. Dziewiąta rano. Znalazłby się tutaj o wiele wcześniej, ale nie chciał nachodzi domowników w środku nocy. Przeczekał, więc kilka godzin w samochodzie, przysypiając co jakiś czas. Zrobił krok naprzód i zawahał się. Nie miał pewności, jak przyjmie go rodzina Wesleya. Przez ponad dobę, nie wymyślił nic sensownego, co mógłby im powiedzieć. Westchnął. Klatka piersiowa chłopaka zafalowała, jakby uparcie się z czymś zmagał.

Sam nie wiedział, kiedy nogi zaprowadziły go pod drzwi. Spojrzał na numerek domu, upewniając się czy nie pomylił adresu. 323, wszystko się zgadzało. Powoli zapukał w drewno i odczekał moment. Kiedy jednak nic nie zwiastowało, że ktoś otworzy, postanowił zadzwonić. Tym razem do jego uszu dobiegło szczekanie psa. I wreszcie usłyszał nasilające się kroki. Zacisnął usta w wąską linię, nie wiedząc, czego powinien się spodziewać. Naprawdę zaczął się stresować. Ręce chłopaka stały się mokre, a oddech płytszy.

Wreszcie po ciągnącej się w nieskończoność sekundzie, drzwi zaskrzypiały cicho, by później otworzyć się szeroko. W ich progu pojawiła się ta sama młoda dziewczyna z fotografii. Justin z trudem powstrzymał się przed uśmiechem. Była dokładnie taka, jak sobie wyobrażał. Szare tęczówki lustrowały go wzrokiem, a usta rozchyliły się lekko. Tylko włosy zostały skrócone, tak, że nawet nie dosięgały ramion. Nie falowały, wręcz przeciwnie, były proste. Nie miał okazji lepiej przyjrzeć się rysom jej twarzy, bowiem zasłaniał je gęsty kosmyk, brązowych włosów. Dziewczyna uniosła brwi w pytającym geście, czekając na jakieś wyjaśnienia. Ze zdenerwowania podrapał się po karku. Onieśmieliła go tą nietypową urodą.

- Jestem przyjacielem Wesleya i mam się wami zaopiekować.

~*~

 Bardzo się cieszę, że wreszcie mam przyjemność powitać was na tym fanfiction! Nawet nie wiedzie jak bardzo jestem podekscytowana tym faktem! Czekałam i czekałam, aby wreszcie się z wami tym podzielić. MAM NADZIEJĘ, ŻE NIE ZAWIODŁAM. Z takich spraw organizacyjnych: rozdziały będą pojawiać się co weekend! W lewym górnym rogu macie twittera poświęconego temu ff! Zachęcam do obserwowania go, bo wrzucam tam wszystkie informację i spojlery. Dodatkowo będzie mi miło jeśli do tweeta dodacie #OpiekunPL. To zawsze jakaś reklama, a nie ukrywam, że zależy mi na dotarciu do jak największej ilości osób. Pomożecie? :)

Proszę, jeśli przeczytaliście - skomentujcie. Dzięki temu zorientuję się ile osób to czyta. Poza tym to dodatkowa motywacja! Poza tym obserwujcie bloga i dopisujcie się do listy informowanych, jeśli chcecie być na bieżąco. 

Na dzisiaj tyle. Dziękuję za przeczytanie rozdziału i obyście zostali na dłużej!